Onttwitteren met Jan Blokker

Een schok ging gisteren door krantenland: Jan Blokker is overleden. Opiniemaker voordat ‘opiniemaker’ een woord was. Maar vooral ook iemand die andere opiniemakers de maat nam. Zeker ook de homo twitterens.

“In negenennegentig van de honderd gevallen lees je een tweet met plaatsvervangende schaamte. Of het nou om de tuttige boodschappen gaat van Femke Halsema (‘even naar de kapper’), om de troosteloze van Maxime Verhagen (‘terug van de schoenmaker’), om de ijverige van Job Cohen (‘morgen naar de informateur’), om de grootsprakige van Alexander Pechtold (‘ik kom net terug in het midden van de Nederlandse politiek’) of om de uitzichtloze van Mark Rutte (‘geen idee waar ik nu weer naar toe moet’) – elke tweet is een stilistisch testimonium paupertatis.”

Was getekend: Jan Blokker. Precies een week geleden. Het was zijn twee na laatste column voor NRC.next (’NRC Nijntje’), want gisteren overleed de nestor van de Nederlandse dagbladjournalistiek op 83-jarige leeftijd. Journalist sinds 1952. Vooral bekend van de Volkskrant , waar hij van 1968 tot 2006 werkte. Als verslaggever, adjunct-hoofdredacteur maar toch vooral als messcherp columnist. Keihard, maar met een luchtige ondertoon. Over de falende Balkenende, over de ‘onwettige’ opiniepeiler Maurice de Hond, over ‘kereltje’ Pechtold, ja, zelfs over Joop.nl.

Internet, opinieblogs, Twitter… het was niet zijn ding. Jan Blokker had het niet nodig om bij te blijven, want bij was hij toch wel. Tot nu.

Het kan trouwens geen toeval zijn: uitgerekend op de dag dat Blokker ons ontvalt, kondigen de informateurs van Paars Plus, Rosenthal en Wallage , aan om de kabinetsvorming te ‘onttwitteren’ aangezien het “de zaak dient om buiten het licht van uw camera’s en uw schijnwerpers” te onderhandelen. Een (tijdelijk) einde aan dit ‘stilistisch testimonium paupertatis.’

Maar bij Blokker wist je het nooit. Graag had ik nog zijn reactie op dat onttwitteren gelezen. Zo’n loze oproep had hij ongetwijfeld ontmaskerd als mateloos hypocriet.