Open einde

Het meest klassieke geval zat aan het einde van zomerserie In Therapie: psycholoog Paul Westervoort krijgt in de allerlaatste scene een telefoontje en luistert verschrikt. Einde seizoen, wellicht zelfs einde serie. Wie bedenkt zoiets onzaligs? Het meest wezenlijke open einde is echter de eindeloze kabinetsformatie: de besprekingen over een rechts minderheidskabinet van VVD en CDA liepen deze week spaak omdat gedoogpartij PVV zijn vertrouwen had verloren in het intern (over Wilders) ruziënde CDA. Na drie maanden onderhandelen zijn we dus weer terug bij af: geen Paars Plus, geen rechts kabinet… wat dan wel? Inderdaad, een open einde.

Een rasoptimist zal stellen dat het nu tijd is om over een middenkabinet te gaan praten, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Die optie ging eerder deze zomer resoluut van tafel omdat de PvdA pertinent tegen was en ook VVD en CDA er eigenlijk niets van moeten hebben. Het zou ‘geen recht doen aan de verkiezingsuitslag’, vooral omdat het natuurlijk prijsschieten is voor de oppositie aan rechter- én linkerzijde. Daar komt nog bij dat het CDA de afgelopen week zwaar beschadigd is door de interne confrontatie tussen de linkse Ab Klink (die uit protest tegen de opstelling van de PVV opstapte als onderhandelaar) en de rechtse fractieleider Maxime Verhagen. Is zo’n partij wel klaar voor regeringsdeelname? NRC Handelsblad constateert vandaag enigszins cynisch dat er ‘weinig coalities denkbaar zijn zonder het CDA’, ondanks dat de partij ‘zwakker dan ooit’ is.

De huidige impasse is natuurlijk nog niet definitief een open einde. Komende week gaat de formatie een volgende fase in, waarbij VVD-leider Mark Rutte van de koningin te horen krijgt of hij inderdaad zelfstandig aan een regeringsakkoord mag gaan schrijven, zoals Wim Kok dat in 1994 deed – met Paars-I als gevolg. Mochten alle opties (inclusief het zeer onwaarschijnlijke zakenkabinet) falen, dan is de kiezer weer aan het woord. Tot er een nieuw kabinet is gevormd, bevinden we ons in een breed uitgesmeerd open einde.

Enkele uren na de blokkade van een rechtse regering ervoer ik dat tweede open einde: na dertig afleveringen eindigde In Therapie met een cliffhanger. En dat terwijl het nog niet eens helemaal zeker is of de serie komend jaar wel een vervolg krijgt.

De website van het programma meldt:

“Momenteel is de NCRV in gesprek met Nederland 2-netmanager Bart Römer van de NPO en Alain de Levita, regisseur en producent van NL Film, over een mogelijk vervolg in de zomer van 2011.”

Als een tweede seizoen van de serie er dus al komt, moet je een klein jaar wachten om te weten welke dramatische boodschap Paul aan het eind van de laatste aflevering te horen kreeg. “Ja, die ken ik”, zegt hij strak kijkend in zijn mobiele telefoon. Heeft zijn suïcidale patiënt Sophie weer een zelfmoordpoging gedaan? Is Uruzgan-veteraan Aron doorgeslagen? Of heeft de op hem verliefde Lara zichzelf iets aangedaan na Pauls afwijzing? We zullen het voorlopig niet weten.

Wellicht kreeg Paul gewoon een telefoontje met de vraag of hij als erkend klankbord de formatie vlot wil trekken. “Maak die gedachte eens af, Mark.” “Wat voel je als je de woorden van Ab nog eens terughaalt, Geert?” “Kun je eens doordenken wat #DeDeur voor jou persoonlijk zou kunnen betekenen, Maxime?” “Voel je je buitengesloten, Emile?” “Job, kun je het?”

Laten we hopen dat er eindelijk eens schot komt in de zaak, linksom of rechtsom. Alles beter dan een open einde.