Over de honderd dagen van Rutte

De burger gaf het kabinet-Rutte in zijn eerste honderd dagen een ruime voldoende, een zeven, als je de opinie-onderzoeken mag geloven. Voor wat het waard is natuurlijk, zo’n onderzoek. En ook de media zijn te spreken over het optreden van het nieuwe kabinet van VVD-CDA met gedoogsteun van de PVV. Het is onwerkelijk. Er bestaat volgens mij een pijnlijke discrepantie tussen wat dit kabinet daadwerkelijk gepresteerd heeft – werkelijk niets – en de vlotte communicatie in de eerste honderd dagen van dit kabinet. Communicatie is geen beleid.

De maat van de eerste honderd dagen dateert uit de tijd van Franklin D Roosevelts New Deal, het Amerikaanse herstelprogramma voor de economie dat in 1933 werd gepresenteerd. In de eerste honderd dagen produceerde de president, onder druk van de penibele omstandigheden, een indrukwekkende hoeveelheid wetgeving. Sindsdien wordt Jan en alleman getoetst op zijn eerste honderd dagen.

In het licht van Roosevelts honderd dagen bezien stelt het nieuwe kabinet nog minder voor. Bij nader inzien gaat het vooral om symboolpolitiek.

In de nasleep van de brand bij Chemie-Pack in Moerdijk bleek voor het eerst hoe lamentabel het optreden van dit kabinet eigenlijk is. Nadat van de brand een ramp was gemaakt, lieten de ministers Opstelten en Schippers zich in een busje over het terrein rijden zonder uit te stappen. Gelukkig vond ook Opstelten zelf zijn optreden waardeloos. De aangekondigde kordaatheid bleek retoriek.

Wat dit kabinet de kiezer beloofd heeft, moet nog plaatsvinden. Dat zal pas na de verkiezingen op 2 maart zijn, want de aangekondigde maatregelen en bezuinigingen zullen geen pretje zijn. Het is overigens zeer de vraag of de enorme krimp van de Haagse overheid zal worden gerealiseerd en dat geldt nog meer voor de beloofde vermindering van de immigratie. Het is mij een raadsel dat mensen dan toch nu al kunnen zeggen dat dit kabinet het zo goed doet. De media hebben hier natuurlijk een rol in. In deze tijd is het vooral belangrijk dat een premier leuk overkomt, op de juiste momenten lacht en dat zijn stropdas recht zit.

Kijk nu ook weer naar het drama Afghanistan. Ik ben een groot tegenstander van de politiemissie naar Kunduz. Dit kabinet heeft er sterk op aangedrongen opnieuw naar Afghanistan te gaan en probeert nu alsnog zoveel mogelijk steun te krijgen door met toezeggingen te komen richting de oppositie. Vooral GroenLinks en D66, vorig jaar indieners van de motie die oproept tot een civiele politiemissie, worstelen daardoor nu met hun geweten. Een kind zien dat de beloftes van dit kabinet betekenisloos zijn. Het is komisch theater op het Binnenhof, maar het heeft met de realiteit in Afghanistan niets te maken. Als Jolande Sap maar rustig kan gaan slapen.

Deze weblog verscheen donderdag 27 januari op www.maartenonline.nl