Peter R. de Vries zet zich buitenspel met kritiek op grensrechters

Beste meneer De Vries,

“Partijdige, onsportieve grensrechters verdienen natuurlijk nooit en te nimmer geweld, maar respect komt van twee kanten…” aldus Peter R de Vries op Twitter vanmorgen. Deze zeer bekwame misdaadjournalist die veel betekende in de onlangs opgeloste zaak Vaatstra, lijkt het spoor een beetje bijster. Wat zegt hij hier nu eigenlijk, in die bijzin? Dat een partijdige grensrechter het niet verdient, maar het wel over zichzelf afroept als hij een keer verkeerd vlagt?

Laat ik beginnen te zeggen dat een grensrechter, hoe partijdig, onkundig of scheel hij ook is, daar staat op zijn vrije zaterdag- of zondagmorgen om een stel opgeschoten pubers een wedstrijd te kunnen laten spelen. Heeft u ooit vrijwilligerswerk gedaan? Weet u hoeveel mensen er nodig zijn om een wedstrijd te kunnen laten doorgaan? En weet u dan ook dat je het nobele ambt der scheids- en grensrechterij anno 2012 niet meer voor je plezier doet maar omdat je je zoon en zijn vrienden een pleziertje gunt? Verenigingszin, een deugd uit een ver verleden en een hoeksteen onder verzuild Nederland is tegenwoordig schijnbaar meer iets voor losers. Sufferdjes die je mag beschimpen en desnoods in elkaar mag trappen als beslissingen je niet aanstaan, ook al verdienen ze dat natuurlijk niet. Maar ach: respect komt van twee kanten, nietwaar, meneer De Vries? Het tegendeel is waar. Het vergt moed om 22 testosteron-bommetjes te leiden. Grensrechter zijn is moedig.

Roepen langs de zijlijn is het makkelijkste wat er is en dat is exact wat we ieder weekend in de stadions zien. Voetbal is geen sport van tuig maar helaas trekt het wel tuig aan. Uw opmerkingen werken in de hand dat dat tuig zich op zijn minst een beetje gesterkt voelt door uw op scoringsdrift gestoelde tweet. Eigenrichting mag niet, maar toch… als er geen respect is van beiden kanten… Meneer De Vries, dit tuig verdient geen respect. Scoren doe je op het veld, meneer de Vries, niet op de tribune. Maar op het veld komt u al een tijdje niet meer, vrees ik.

Volg Dennis l’Ami op Twitter

Opinies over deze kwestie

Evert de Vos:  Hoe keurige huisvaders in scheldende monsters veranderen Abdelkader Benali:  Marokkanen als reservaatdieren Nourdeen Wildeman:  Maakt de haatbaard plaats voor de nuancebaard? Auke Hulst: De comeback van ultrageweld Malika el Allaoui:  Ons kikkerlandje ligt liever aan het infuus van sensatiezucht Mihai Martoiu Ticu: Wilders liegt Alexander Francino:  Gedode grensrechter aan de winnende hand Jan Dirk de Jong:  Hebben de Marokkanen het nou weer gedaan? Murat Isik:  De eenzame man met de vlag Bart Schut: De dood van een grensrechter Claudia Biegel: Voetbal is helemaal geen oorlog Jeroen Mirck:  Een voetballoos weekend is niet genoeg Dennis l’Ami:  Peter R. de Vries zet zich buitenspel met kritiek op grensrechters