Piep

Opeens was er de piep. De afgrijselijke piep. Ik draaide mijn hoofd naar links, naar rechts, ging op mijn kop staan, kraakte mijn nek, plopte mijn oren. De piep bleef. Alsof iemand een hoog snorrende koelkast in mijn hoofd had geplaatst.

Die middag ging ik naar het zwembad. Ik dook onder water en schudde daarna mijn haren uit. Hoopte dat de piep uit mijn kop zou knallen. Het gebeurde niet.

Met een koelkast in mijn hoofd fietste ik naar huis. Ging in de tuin zitten. Las een boek. Het aanhoudende gesnor was nu overal en vertroebelde de letters. Om gek van te worden.

Zolang ik maar praatte of luisterde naar iemand anders of desnoods voetbal keek, ging het wel. Maar zodra het stil viel, was er weer die oorverdovende herrie tussen mijn oren.

Natuurlijk zocht ik op internet. Piepen waren vaak blijvend, stond er. Tenzij ze te maken hadden met stress of andere tijdelijke veranderingen. Was er iets gewijzigd in mijn leven? Niet dat ik wist.

Ik drentelde die avond nog wat, stelde de gang naar bed uit. Eenmaal onder de lakens wist ik waarom: alleen zijn met een piep in je hoofd, zonder enkele afleiding of invloeden van buitenaf, wordt al snel een kwelling. De nacht was niet mild, elk uur drukte de koelkast zwaarder op mijn gemoed. Wat was ik blij toen zich in de vroege ochtend kwetterende vogeltjes aandienden waar ik naar kon luisteren.

Huisarts bellen, luidde de conclusie. Maar misschien, wie weet, je blijft hopen, zou de piep toch vanzelf nog verdwijnen? Inmiddels zijn we een dikke week verder en heb ik een afspraak gemaakt bij de dokter. Ik mis de stilte in mijn hoofd, een weldaad van rust waarvan ik eigenlijk niet wist dat die er was.