Politiek incorrecte grappen maken nog geen leuke grappen

Voor deze recensies bezoek ik nooit persscreening maar gewone, openbare vertoningen. Je zou kunnen zeggen dat ik dit doe speciaal voor films als Get Hard. Hierdoor kan ik zeggen: ik heb deze komedie niet gezien in een zaal vol zure critici, maar met gewone, betalende bezoekers en ik heb niemand horen lachen.

Dit herinnert mij aan iets wat John Cleese ooit zei over politieke incorrecte humor. Bij grappen over onderwerpen waar een sfeer van (semi)taboe om heen hangt, voelt het publiek zich ietsje ongemakkelijk en lacht het nog harder als de grap die spanning ontlaadt. Een scherpe observatie, maar dat betekent niet dat politiek incorrecte grappen vanzelf leuke grappen zijn. Zoals bij iedere andere komedie hebben ze goede timing, scherp inzicht en verfijnde acteurs nodig. Anders is de incorrectheid alleen maar pijnlijk.

En helaas, in Get Hard is geen spoor te vinden van goede timing, inzicht en verfijning. Hoofdrolspelers Ferrell en Hart hebben geen enkele modus behalve maximum. En het erge is, ze schijnen ook nog te denken dat de film een warm kloppend hart heeft en iets te zeggen heeft over klassen- en rassenkwesties in de VS. Hierdoor voelt Get Hard alsof je honderd minuten in een te krappe vliegtuigstoel naast een dronkenlap zit, die de hele vlucht lang keihard een kakofonie aan slechte moppen in je oor buldert, waarvan hij denkt dat ze gewaagd en joviaal zijn.

Get Hard is op afstand de ergste ervaring die ik dit jaar in de bioscoop heb gehad. Als we frauderende bankiers eens echt goed willen straffen, stuur ze dan niet naar San Quentin, laat ze iedere dag verplicht deze film kijken.