Prof. Kinneging en de persvrijheid

Gisteren kon iedereen op de televisie het verloop zien van de confrontatie tussen Rutger Castricum en prof. dr. Andreas Kinneging, die hem de toegang ontzegde tot de woning, waarin zijn partner Naema Tahir lag te rusten. De reaguurders gingen onmiddellijk los. “De wurggreep kwam van links” stond er al gauw op de site van Powned en die waarneming kwam in honderden varianten terug, ook bij Geen Stijl, dat het onmiddellijk voor de geestverwante reporter opnam.

Het was duidelijk, het diep conservatieve gedachtengoed  van prof. dr. Andreas Kinneging zijn geen gemeengoed in de stijlloze kringen. Zij plaatsten hem ongezien in de hoek waar ook Emile Roemer, de klimaatonderzoekers, PvdA-politici met twee paspoorten en de milieumaffia bivakkeren. 

Op de buis poseerde Rutger als de ridder van de persvrijheid die opnieuw was aangevallen door een lid van het establishment. Hebben hij en zijn trouwe reaguurders een punt? Hoe moeten wij het optreden van prof. Kinneging waarderen? Hij wilde eerst de deur voor de neus van Rutger dichtdoen maar bedacht zich vrijwel onmiddellijk.  Zijn vrouw – zwanger – lag te rusten, legde hij uit, en kon de heer Castricum niet te woord staan. Daar nam Rutger geen genoegen mee. Hij wilde over de drempel stappen. Daarop onderstreepte prof. Kinneging zijn standpunt met de inzet van enige lichamelijke kracht want Rutger klaagde later dat hij tweemaal had gepoogd hem te wurgen. Beeld was daarvan niet beschikbaar en de lezing van prof. Kinneging is anders. Hij had de reporter slechts vriendelijk over zijn shawl geaaid. Hoe dan ook, de kijkers konden wel vaststellen hoe goed prof. Kinneging met die blik van hem en die kalme woede in een Tarantino-film tot zijn recht zou komen. Het was heel even Pulp Fiction. Al bleef het bij dreiging.

De actie van de hoogleraar is in onze tijd niet helemaal comme il faut. Voor een uitleg daarvan verwijs ik graag naar het standaardwerk van de socioloog Norbert Elias, der Prozess der Zivilisation. De persvrijheid is echter door. Prof. Kinneging in het geheel niet aangetast. Een journalist heeft geen enkele status. Hij mag vragen wat hij wil maar niemand hoeft daarop te antwoorden. Zelfs voor de rechter heeft de burger zwijgrecht. Vrijheid van meningsuiting betekent ook dat je desgewenst je mond mag houden. Dat is de andere kant van de medaille.

Ondertussen weet ik zeker dat veel vrouwelijke kijkers jaloers waren op Naema Tahir. Zonder twijfel kan prof. Kinneging met de kolenschoppen die hij om Rutgers strot legde, ook heel teder strelen.