Racisme, Cruijff en integratie

Het is een uitstervend soort. In Nederland althans. Dat durf ik te stellen zonder wetenschappelijke onderbouwing. Maar ach, hoe betrouwbaar is dat nog tegenwoordig? Dus zonder daarvoor onomstotelijk academisch bewijs te leveren, ben ik ervan overtuigd dat ze amper te vinden zijn. Pure racisten. Mensen die de hele wereld en vooral de mensen daarin uitsluitend en voortdurend definiëren in rassentermen zoals dat gebeurde een eeuw of wat geleden. Net zoals we niet langer rondlopen in berenvellen, zeg maar. Een soort evolutie. In geestelijke zin dan.

Maar voor knallende champagnekurken is het te vroeg. Veel te vroeg zelfs. Want het parttime racisme, is nog springlevend. Het soort racisme dat plotseling omhoog schiet en daarna weer verdwijnt. Als het spreekwoordelijke duveltje … Geen ongevaarlijk fenomeen trouwens. Denk maar aan ex-Joegoslavië of Rwanda. Aan die buren, jarenlang vredig samen en opeens slaan ze elkaar de hersens in…

En nu, toegegeven de intro is wat lang, kom ik bij mijn punt: Johan. Onze Johan. Natuurlijk is hij geen racist. Zelfs als hij ‘dat’ inderdaad heeft gezegd. Maar daar gaat het helemaal niet om. Het racisme, in zijn pure vorm althans, bestaat immers (bijna) niet meer.

Dus hou op met: is hij het wel, is hij het niet? We voeren de foute discussie. Totaal. En dat is niet eens het ergste. Zeker niet. Gaat het tenminste even niet over de economie of Europa. Kortom alle echte problemen waar Nederland voorstaat. Erger is dat we een kans voorbij laten gaan om ons bewust te worden van een reëel probleem. Van het wij-zij denken, het neerkijken op de ander. Dat wat borrelt onder ons aangeleerde maatschappelijk fatsoen. En of dit nu gebeurt in sportkleedkamers, directiekamers of gewoon bij de HEMA om de hoek: de problematiek blijft hetzelfde. De ander wordt gezien als minderwaardig. En die ander voelt dit. Zelfs als het niet wordt uitgesproken.

Het wordt tijd dat we dit fenomeen onder ogen zien, niet langer ontkennen dat (veel) Nederlanders zich meer waard voelen dan de ander. Dan de buitenlander, allochtoon of hoe je die ander ook wilt noemen. Bewustwording hiervan kan een belangrijke stap zijn op weg naar integratie. Naar samenleven in gelijkwaardigheid.

Een echte racist is hij niet. Johan Cruijff. Zijn opmerking tegen Davids getuigt echter wel van parttime racisme. Maar daarin staat hij beslist niet alleen.