Risicosport

Amsterdam gaat een groot offensief inzetten tegen de 600 meest criminele jongeren, bijna uitsluitend jongens tussen de 18 en 24 jaar. Politie, justitie, scholen, reclassering, zorg- en jeugdinstellingen: allemaal gaan ze zich bezighouden met deze ‘top 600’. Niet alleen moeten ze van straat als ze nog een straf moeten uitzitten, maar ook gaat de aanpak zich richten op alternatieven voor de jonge heren wanneer ze de cel uitkomen. Niks wordt aan het toeval overgelaten, alle registers worden opengetrokken.

Tegelijk ontdekte ik tijdens de gemeenteraad afgelopen woensdag dat het sportproject voor 300 risicojongeren dit jaar gestopt is. Dit project richt zich ieder jaar weer op 300 veelal jongens die een grote kans hebben – vanwege achtergrond, voortijdig school verlaten of omgeving – op het verkeerde pad te komen. Door middel van sport wordt deze jongens een uitlaatklep en toekomstperspectief geboden, en kunnen zij zelfs een voorbeeld worden voor leeftijdsgenoten.

Volgens mij moeten we in beide trajecten investeren: zowel in de rotcrimineeltjes als in de risicofiguren. Het is zeer treurig dat het College anders koos. We gaan bakken met geld en tijd uitgeven aan repressieve maatregelen, maar bezuinigen op preventie. Ik vind dat onbegrijpelijk. Natuurlijk ben ik niet zo naïef dat sport een kuur is voor alle kwalen in onze samenleving. Het is echter niet ondenkbaar dat een aantal van de 300 risicojongeren uitgroeit tot een ‘top 600-jongen’. Daar moet je als stad niet op willen bezuinigen, sterker nog, daar zou je juist meer geld aan willen uitgeven! Die kosten haal je er dubbel en dwars uit als je in een later traject niet politie, justitie en reclassering hoeft in te zetten.

Eric van der Burg, de VVD-sportwethouder, verweerde zich met de tekst dat deze bezuiniging ‘de aandacht had’ van hemzelf en zijn PvdA-collega Lodewijk Asscher, de jeugdwethouder. Het lijkt er echter op dat de jeugdwethouder meer aandacht heeft voor de law and order aanpak van zijn partijgenoot, burgemeester Van der Laan. Van der Burg blijft achter met lege handen. Dat is een slechte zaak; voor hemzelf, voor de Amsterdammers, maar vooral voor die jongens. Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Evelien van Roemburg