Rutte’s fatsoenscrisis

Progressief Nederland verdedigt ‘linkse hobby’s als ontwikkelingssamenwerking en cultuur door rechts te wijzen op hun economische waarde. Een bedenkelijke strategie, aldus Mark van de Velde van de Telderstichting in Trouw van 28 maart.

De waarde van internationale solidariteit en cultuurbehoud is niet in geld uit te drukken en dat is ook niet het punt, aldus van de Velde. Liberalen geloven nu eenmaal niet in de maakbaarheid van de samenleving. De staat doet vaak meer kwaad dan goed.  Bezuinigen dus, en ruimte maken om de tucht van de (chari)markt haar werk laten doen.

Dat een rechts kabinet overheidssteun voor ‘linkse hobby’s tot een voor hun nieuwe meerderheid acceptabele proporties terug wil brengen is geen nieuw fenomeen, en ook niet per se schadelijk. Echter, Rutte I is een paar stappen verder gegaan en kiest met een glimlach voor pure afbraakpolitiek.

De polder is drooggelegd en er wordt rücksichtsloos gesnoeid. Morele argumenten, of ze nu van links, gematigd rechts of uit het middenveld komen, worden genegeerd, met de stilte rondom het Polenmeldpunt als voorlopig dieptepunt. 

De economische waarde van linkse hobby’s is misschien niet het beste inhoudelijke argument van haar verdedigers, maar wel het enige dat nog is overgebleven in het achterhoedegevecht voor redelijkheid en zelfs dat lijkt niet te helpen. 

Het CDA en de VVD zijn afgedaald tot een niveau dat alleen van de PVV viel te verwachten. Rutte 1 heeft Nederland in een fatsoenscrisis gestort. Van de Velde zou het roerend eens zijn: de schade daarvan valt niet in cijfers uit te drukken noch met economische argumenten te rechtvaardigen.

Wat een zegen dus, dat het gekonkel in het Catshuis vastloopt. En terecht dat de oppositie de hakken in het zand zet. Immers, wie onredelijkheid zaait, kan geen draagvlak oogsten. De VVD heeft bijna een eeuw moeten wachten om weer eens de leiding te nemen in dit land. En toen het eindelijk zover was, heeft Rutte heeft geen moment geaarzeld om  die kans met glans te verprutsen met de toekomst als grootste slachtoffer.  

Dit mooie polderland verdient beter: stoppen dus met cijferneuken in de lentezon en op naar de Koningin.