Schrijf niet verhullend over mannen die vrouwen en kinderen vermoorden

Op 9 september schiet een politieagent met zijn dienstwapen zijn twee kinderen, zijn (ex-) partner en zichzelf neer. Hijzelf en de twee kinderen overleven dit niet, zijn ex partner is zwaar gewond. Een dag later volgt het nieuws dat ook zij is overleden.

Een afschuwelijke gebeurtenis, laat daar geen twijfel over bestaan. Waar ik wel aan twijfel, of misschien kan ik beter zeggen, waar ik mij boos over maak is hoe de media omgaan met de verslaggeving over dit nieuws en de woorden die ze gebruiken om dit gebeuren te beschrijven.

Dit is in mijn ogen geen ‘gezinsdrama of familiedrama’, dit is giftige mannelijkheid in zijn meest kwaadaardige vorm. Door dit als een ‘familiedrama’ of ‘gezinsdrama’ te labelen wek je de indruk dat de andere gezinsleden een bijdrage hebben gehad. Het woord familiedrama lijkt de feiten te verzachten terwijl het hier in mijn ogen om moord of ieder geval doodslag gaat. Voor de mensen die achterblijven, voor de nabestaanden, voor hen is het een drama. (De NOS gebruikte in haar berichtgeving het woord ‘gezinsmoord’ wat beter is maar nog steeds niet een goede weergave van wat er werkelijk is gebeurd.)

Voor mij was het de zoveelste keer dat ik het nieuws lees dat een man een vrouw vermoordt omdat ze hem verlaat en/of hem niet wil geven wat hij wil.

Dit keer was het een man die het niet kon hebben dat zijn vrouw had aangegeven te willen scheiden. Deze keer was het een man die zijn vrouw niet de vrijheid gunde om een leven zonder hem op te bouwen. Die blijkbaar dacht dat zijn macht over haar en de kinderen hem het recht gaven hun het leven te ontnemen. ‘Geen leven met mij, dan helemaal geen leven meer’.

Dit is de top van de piramide van giftige mannelijkheid, een vrouw vermoorden omdat jij haar niet meer mag ‘hebben’. Deze man staat absoluut niet alleen in zijn denken dat vrouwen het ‘eigendom’ zijn van mannen.

Daarom is het belangrijk om te zien wat hier echt gebeurde, er niet over te schrijven in verhullende termen. Of in artikelen die proberen van de dader een slachtoffer te maken door te schijven ‘dat het zo’n lieve man was’.

Want dit draagt alleen maar bij in stand houden van toxische mannelijkheid. Hij was geen lieve man. Hij heeft zijn (ex-) vrouw en kinderen vermoord!

We leven in een cultuur waar ‘kleedkamerpraat’, seksuele grapjes, niet alleen gebruikelijk zijn maar ook op TV in programma’s en reclames verheerlijkt worden. Het heersende beeld van vrouwen en de positie van vrouwen zorgt ervoor dat zowel fysiek als verbaal geweld tegen vrouwen te vaak geaccepteerd worden maar zelfs als ‘normaal’ worden gezien.

We leven jammer genoeg in een maatschappij waarin vrouwen te vaak bang moeten zijn voor mannen. De cijfers liegen er niet om:

– 45% van alle vrouwen maakte ooit in haar leven fysiek en/of seksueel geweld mee – 73% van alle vrouwen is ooit seksueel geïntimideerd – Eén op de tien vrouwen is ooit in haar leven verkracht

Dit zijn de cijfers die geregistreerd zijn. Maar omdat onnodige schaamte en schuldgevoel bij vrouwen nog te vaak een grote rol spelen liggen de daadwerkelijke cijfers waarschijnlijk nog veel hoger.

De nare realiteit is dat vrouwen de grootste kans lopen om vermoord te worden op het moment dat ze de relatie met een man beëindigen en de periode die daarop volgt.

(Seksueel) geweld tegen vrouwen komt voor in alle lagen van de bevolking. Negen op de tien plegers van geweld tegen vrouwen is man. Niet leuk, wel waar.

Cc-foto: Nino Carè / Pixabay

Geweld tegen vrouwen moet worden gezien als een groot en structureel probleem dat voortkomt uit de ongelijke machtsverhoudingen tussen vrouwen en mannen. Nog steeds denken we vaak in stereotypen als het gaat om de rol van mannen en vrouwen. Juist die beelden zijn vaak een legitimatie van het geweld tegen vrouwen. Geweld tegen vrouwen heeft vaak alles te maken met achterhaalde ideeën over mannelijkheid en vrouwelijkheid. Zo heerst nog steeds het idee dat mannen achter de vrouwen aan horen te jagen. Vrouwen die van seks houden en dat niet onder stoelen of banken steken worden nog steeds vaak als slet gezien. Vaak lijken we gewend te zijn aan seksueel en ander geweld. Omdat dat nu eenmaal gebeurt. Omdat dat ‘erbij hoort’. Pas als er een vrouw vermoord wordt schrikken we, en zelfs dan doen we er alles aan om het maar niet over het echte probleem en de echte oorzaken van geweld tegen vrouwen te hebben.

Maar we moeten echt praten over de rol van mannen in onze samenleving en over giftige mannelijkheid. We moeten investeren in educatie en een complete verandering in de rol van jongens en mannen om zo giftige mannelijkheid te doorbreken. Dat kan alleen maar als we het probleem onder ogen durven zien en niet langer wegkijken en het bagatelliseren.

Mannen zijn in deze het probleem maar juist daarom ook een essentieel deel van de oplossing! Het is aan de mannen om een vrouw en haar grenzen te respecteren. Laat dat ook zien aan andere mannen. Spreek juist als man andere mannen aan op ongewenst gedrag! Doorbreek het zwijgen en spreek je als man uit tegen geweld tegen vrouwen.

Zeg iets, van die ‘stoere’ kleedkamerpraatjes en ‘grappige’ seksistische opmerkingen. Zeg iets, als vrouwen worden naroepen of als je vrienden een meisje zomaar aanraken.

Het is aan mannen om alles te doen om dit schadelijke mechanisme bij andere mannen te bevechten. Zodat vrouwen en meisjes geen slachtoffer worden. Praat erover, met je vrienden, je broers, je zonen.