Smerige praktijken

Een van de meest trieste aspecten van het Israëlisch-Palestijnse conflict is dat het totaal beheerst wordt door de radicalen. De rechtse Israëlische regering die de illusie voedt dat je verzet kunt uitroeien, Hamas die verkondigt dat je een vijand kunt vernietigen. Beide hebben een agenda van dood en verderf.

Vredesbewegingen aan beide zijden komen nog amper aan bod. En beide partijen zijn alleen maar bezig de vijandigheid te versterken. De extremisten van Hamas verafschuw ik net zo als de extremisten uit het kabinet van Netanyahu. Om nog duidelijker te zijn: ik verafschuw niet die mensen maar hun ideeën en praktijken.

In de berichtgeving lijkt het daar nog amper over te gaan. Althans, het gaat nog wel over Hamas, maar ‘nooit meer’ over de politiek van Likoed. Een voorbeeld daarvan stond laatst (14 juli) op de NOS-site. Ik maakte een screenshot van m’n newsreader omdat het me zo opviel. De NOS schreef eerst ’Egypte wil bestand Israël/Gaza’  maar veranderde dat al snel in ’Israël/Hamas’.

Waarom wel Gaza in Hamas veranderen maar niet Israël in Likoed-coalitie, vroeg ik me af. Hamas staat niet voor heel Gaza, sterker nog: ze worden gehaat. En Netanyahu staat beslist niet voor heel Israël.

Maandagavond, een nieuw bombardement op Gaza was in volle gang, bladerde ik door een krantenarchief en trof het knipsel uit 1982 aan dat hieronder staat. „Joden in de hele wereld keren zich openlijk tegen Begin.” Joden over de hele wereld protesteerden tegen het bloedbad in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila waarbij honderden Palestijnen werden vermoord. Dat moorden gebeurde door christelijke milities die in de oorlog met het Israëlisch leger samenwerkten. Begin was de Likoed-premier en de Likoed-minister van Defensie Sharon werd later door een Israëlische onderzoekscommissie mede-verantwoordelijk gehouden voor de massamoord.

Ik plaatste een plaatje van het artikel op Twitter met de tekst: „Andere tijden: Vrees voor antisemitisme in 1982 nadat – ook toen – Likoed-partij bloedbad bij Palestijnen aanrichtte.”

Dat staat namelijk in het stuk, dat joden over de hele wereld woedend waren op Likoed-premier Begin vanwege de moorden en ook vreesden voor een toename van antisemitisme. Ik vond dat opvallend mede in het licht van het huidig debat waarbij de toename van antisemitisme vrijwel volledig toegeschreven wordt aan de islam. In 1982 was er geen debat over de islam zoals nu en bestond Hamas nog niet. Het waren letterlijk‚ ’andere tijden’. De islamisten die antisemitisme aanjagen waren in Europa nog niet of amper actief. Ook toen was er vrees voor antisemitisme na gewelddadig optreden door de Likoed-partij. Niet zo vreemd want antisemitisme bestaat al heel lang en het kenmerk is dat het zich tegen joden als groep richt. Wat één jood doet, wordt alle joden aangerekend.

Esther Voet, directeur van het CIDI, reageerde meteen fel op mijn tweet: Niet #Israël richtte het bloedbad aan, maar Christelijke falangisten. Verwijt aan adres IL: greep niet in.

Daar gebeurden twee dingen: Ik heb het specifiek over Likoed, zij maakt er Israël van. Het andere is dat aanrichten iets anders is dan ’plegen’, het betekent teweegbrengen, veroorzaken. En ja, dat is precies wat gebeurde. Het beleid van het Likoed-kabinet bracht de moordpartij door falangisten teweeg. Maar goed dat is een semantische discussie. Er bestaat een aangrijpende – Israëlische – film over de gruwelen: Waltz with Bashir. Bekijk die.

Maar vervolgens gebeurde er iets dat me verbijsterde. Esther Voet maakte binnen een paar minuten een screenshot van mijn tweet en twitterde die. Dat is de sociale media-vorm van iemand aan de schandpaal nagelen. Je trekt iets uit de context op een manier die je goed uitkomt en maakt zo verontwaardiging en een bijbehorende klopjacht los. Een zeer onfrisse methode.

Razendsnel kwam er een dynamiek op gang. Figuren die bekend staan om hun haatdragende tweets gingen er mee aan de haal en in no time werd er via zieke gedachtenkronkels van gemaakt dat ik joden de schuld geef van antisemitisme. VARA copywriter: ‘Antisemitisme schuld van joden’ , kopte Geenstijl.

En zo wordt kritiek op specifiek een rechtse Israëlische politieke partij dankzij de directeur van het CIDI vertaald als kritiek op heel Israël, alle Israeliërs en vervolgens alle joden. Dat is cynisch genoeg juist antisemitisme van de bovenste plank. Het is bovendien een smerige campagnemethode gericht op het smoren van kritiek in plaats van het voeren van discussie. Het zou Esther Voet, die zichzelf in haar Twitterbio omschrijft als ‘advocaat van de vrede’, sieren als ze afstand neemt van dergelijke praktijken en ze niet voedt.