Stop het borrelen met dictators

Het is fijn dat we in Nederland een koning als Willem-Alexander hebben. Het kost je weliswaar een slordige 10 miljoen, een speedboot en een vakantiehuis in Griekenland, maar dan heb je ook wat!

Neem nou die kersttoespraak. Een jaarlijks terugkerend feest van ongerepte taalkundige schoonheid. Nadat Maxima voor hem de laatste taalfouten eruit gehaald heeft, trekt Willy een huiselijke trui aan, haalt diep adem en richt zich tot het ongeduldige volk. Wat volgt is een brei aan vage termen, brave analyses en ongemakkelijke oneliners over ‘zeventien miljoen selfies’. Maar daar moeten we niet al te flauw over doen. Zoals mijn oma altijd zegt: “Als je maar je best doet!”

Schietende aannnemers Helaas heb ik steeds vaker het idee dat Willem-Alexander helemaal zijn best niet doet. Vooral zijn houding in de buitenlandse politiek vind ik verontrustend. Dan heb ik het niet eens over zijn plannen voor een zomerhuis in Mozambique, met schietende aannemers en doodsbange werklui. Wel wil ik het even hebben over de band van onze koning Willy met zijn collega-staatshoofden.

Neem nou die kwade avond in het koude Sotsji. Daar zat het koninklijk paar gebroederlijk samen met president en potenrammer Poetin aan de pils. Het stadion, waarin de Nederlandse schaatsers net van alleen maar andere Nederlanders hadden gewonnen, was gebouwd door zwaar uitgebuite arbeiders. En de cellen in het idyllische Rusland puilden uit van de onwelgevallige journalisten. Maar, dat kon onze koning allemaal niet zo gek veel schelen. Hij had gewoon zin in een biertje in het Holland Heineken House, dat voor deze speciale gelegenheid zelfs haar slogan had aangepast naar: Heerlijk, Helder, Homohaat.

Woestijndictator Helaas bleef het niet bij dat onhandige pilsje in de Russische nepsneeuw. Dit weekend is de Koning op onze kosten naar Saoudie-Arabië gevlogen om daar samen met minister Koenders de laatste eer te bewijzen aan de overleden koning. Terwijl deze woestijndictator zijn laatste adem uitblies, had nog iemand het moeilijk in dat land. Hij heet Raif Badawi en is dankzij diezelfde koning Abdullah veroordeeld tot 1000 stokslagen, vanwege een onwelgevallig blogje. Een straf die zo gruwelijk is, dat de uitvoering deze week zelfs even werd uitgesteld omdat Badawi nog niet voldoende genezen was van de eerste stokslagen.

Kortom: je kunt je afvragen of koning Abdullah nu echt een man is om eer aan te bewijzen. Mij lijkt van niet. Sterker nog: ik zou me doodschamen als ik Willem-Alexander was. Nog geen twee weken geleden was het namelijk diezelfde Willem-Alexander die schande sprak van de aanslag op Charlie Hebdo. Een aanslag op de vrijheid van meningsuiting, noemde hij het. Nu reist hij helemaal naar Saoedie-Arabië om daar zijn eer te bewijzen aan een van de grootste vijanden van diezelfde vrijheid.

Steengrillen met Kim Jong-un Wie het nog snapt, mag het zeggen. Dat kleffe gedrag met grote schurken moet maar eens afgelopen zijn. Als het zo doorgaat zijn Rutte, Willem-Alexander en Maxima over een paar weken aan het steengrillen met Kim Jong-un of een kaartje aan het leggen met bevriend staatshoofd Assad.

Als bescheiden onderdaan heb ik daar geen trek in. Ik wil geen laffe borrelaar als staatshoofd. Ik wil een staatshoofd dat vecht voor de vrijheden die ons zo dierbaar zijn. Daarom zeg ik: leve de dappere koning. Hoera, hoera, hoera!

Deze column was eerder te horen bij het radioprogramma L1 De Stemming op 25 januari 2015.