Tête-à-tête: Fred Teeven en Lange Frans

‘Dat Ewbank ervan is beschuldigd het nummer te hebben gestolen is tot daar aan toe, maar seg nie dat ik kindermuziek maak! …Teefje!’

    ‘Dat u wilt optreden om nieuwe fouten te voorkomen begrijp ik. Maar dat u met zo weinig steun in de Kamer verder wilt als staatssecretaris van Veiligheid en Justitie is toch wel opmerkelijk, meneer Teeven.’     Het was niet zijn dag, zelfs niet zijn week. De staatssecretaris zat aan bij een diner in de hoedanigheid als verantwoordelijke voor veiligheid, dus ook die van de aanstaande koningskroning. Aan tafel zaten een aantal politiemensen, wat hoge ambtenaren en een handjevol artiesten. Er werd een draaiboek besproken. Hij had lange dagen gemaakt, te nauwer nood een stevig debat overleefd en dan nu dit; een rapper die ooit een nummer opnam met Willem Holleeder en nu hém even ging vertellen hoe hij had moeten handelen tijdens zijn heetste politieke dag ooit.     ‘Neemt u me niet kwalijk, meneer Frans. U rapt mee op een lied dat door John Ewbank eigenlijk bedoeld was voor een nieuw Marco Borsato-album. Het klinkt bovendien als de titelsong voor een kinderfilm van Disney. En daar staat u dan aan mee te doen, meneer de stoere reppert.’     De rapper legde zijn vork neer.     ‘Dat Ewbank ervan is beschuldigd het nummer te hebben gestolen is tot daar aan toe, maar seg nie dat ik kindermuziek maak! …Teefje!’     De stilte aan tafel was oorverdovend na deze belediging aan het adres van de man die zichzelf graag neerzette als hard-liner. De staatssecretaris gaf dan ook geen krimp. Althans, niet zichtbaar. Hij was zich bewust van de blikken die op hem waren gericht en besloot tot een wanhoopsdaad om zijn reputatie te redden. Hij dook onder tafel, deed wat onduidelijks en kwam net zo snel weer omhoog.     ‘Zo! Wat had je nu nog, Fransje?’ riep hij opgetogen.     De rapper was woedend, probeerde op te staan maar viel hard op de grond, met stoel en al. De staatssecretaris had met een enkelband zijn benen aan elkaar gebonden en stond inmiddels triomfantelijk boven zijn prooi, smalend.     ‘Hier krèg je spijt fan! Ik roep Willem! Wag maar!’ riep de rapper.     ‘Willem Alexander?’     ‘Nee, leip! Willem Holleeder!’