Trump is een lul

Toen Donald Trump van Vladimir Poetin die WK-voetbal kreeg tijdens de persconferentie in Helsinki, kwamen bij mij ineens beelden voor de geest van bijna een kwart eeuw terug: generaal Mladic die overste Karremans van Dutchbat bij zijn vertrek uit Srebrenica een cadeau overhandigt. “Is dat voor mijn vrouw?”, vroeg de overste verrast. Daarmee onderstreepte hij nog eens zijn totale ongeschiktheid voor zijn functie op dat tragische moment en op die tragische plek.

“Nu ligt de bal op Uw helft”, zei Poetin. Trump was even verbluft en besloot toen dat dit geschenk voor zijn jongste zoon zou zijn. Hij gooide de bal naar de First Lady, die op de eerste rij de persconferentie volgde: “Vangen, Melania”.

Daarvoor had Trump zijn eigen veiligheidsdiensten laten vallen als een baksteen. Poetin had hem verzekerd dat van Russische inmenging in de Amerikaanse presidentsverkiezingen niets aan was, zei de leider van de vrije wereld. En hij maakte duidelijk hem te geloven en niet zijn eigen mensen, die hem keer op keer met redenen omkleed hadden gewaarschuwd.

Poetin stelde zich heel anders op. Hij préés zijn inlichtingendiensten juist. Ze waren graag bereid om mee te werken aan de onderzoekingen van de advocaat-generaal Mueller, als er maar op de juiste manier een verzoek werd gedaan. Deze leider verried zijn mensen niet terwijl de hele wereld naar hem keek. Trump deed dat wel.

Een behoorlijke manager zal zijn personeel naar buiten toe nooit en te nimmer van incompetentie beschuldigen. Binnenskamers laat hij misschien een stevig knoopje vallen en de koffiekopjes op hun schotels rinkelen maar naar buiten toe staat hij voor zijn mensen.

Je kunt het niet maken de verantwoordelijkheid op de lagere echelons af te schuiven als je die eerst met veel aplomb op je eigen schouders hebt geladen en de grote CEO uithangt. Het is de beste manier om de loyaliteit van je mensen te verliezen. Wie zijn ondergeschikten in het openbaar te kakken zet, geeft zich aan hun diepe minachting prijs want dan ben je geen inspirator. Dan ben je geen leider van mensen. Dan ben je een lul.

Juist Trump, die vooral bekendheid heeft verworven door zich in allerlei reality shows voor te doen als de bikkelharde maar rechtvaardige ondernemer, zou hiervan overtuigd moeten zijn. Als puntje bij paaltje komt, blijkt hij een slapjanus die alleen maar probeert zijn eigen straatje schoon te vegen en niet aarzelt zijn staf daarbij onder de bus te gooien, zoals men tegenwoordig graag zegt.

Tijdens de conferentie van de NAVO en in het Verenigd Koninkrijk durfde Trump wel behoorlijk op zijn poot te spelen. Hij bevond zich immers onder kleinere partners, zeg maar toeleveranciers voor zijn concern, die moesten beven voor de opdrachtgever met zijn ‘graag of niet’-taal. Toen echter een concurrent – kwalificatie van Trump zelf – de borende blik op hem richtte, was het afgelopen met de grote woorden.

Trump is een lul.

Als hij met een échte crisis wordt geconfronteerd, zal hij falen. Net als Karremans destijds.