Turkije redt zich wel

Angstaanjagend, wreed en bruut is de bomaanslag in Ankara die er onlangs toe heeft geleid dat 97 mensen zijn omgekomen. Ik beefde van ongeloof en verdriet tegelijk toen ik vernam hoeveel mensenlevens de aanslag heeft gekost. Een aanslag op vrede en het recht van demonstreren tegelijk. Ik zie berichten voorbij komen waarin mensen zeggen dat het ‘lekker’ is voor ‘die Koerden’. Turken of Koerden, wat maakt het uit?

Mensen zijn het, daar gaat het om. Met of zonder een gezin. Mensen met geliefden. Mensen die nu slachtoffer zijn geworden omdat ze actie voerden voor vrede en veiligheid, of doordat ze toevallig langs liepen. Mensen zoals jij en ik. Het is schandalig dat men tegenwoordig eerst de afkomst van een slachtoffer onderzoekt en daarna pas eventueel tot verontwaardiging overgaat. Ik weet niet wie deze brute aanslag heeft gepleegd, maar ik veroordeel de daders vanuit het diepste van mijn hart.

De situatie in Turkije houdt flink wat mensen bezig in Nederland. Voornamelijk mensen die een binding met het land hebben. Ik heb de ontwikkelingen op afstand met interesse gevolgd. In het afgelopen jaar heb ik ‘vrienden’ elkaar aan zien vallen via social media, ik heb gezien hoe ‘oude’ en ‘wijze’ mensen elkaar beledigden via Facebook, ik heb gezien hoe makkelijk het was voor velen om groepen over één kam te scheren. Precies datgene waar ‘we’ anderen verantwoordelijk voor houden; discrimineren. Niet vanwege naam of huidskleur, maar vanwege politieke overtuigingen. Sinds wanneer is het oké om dan wél te discrimineren?

Er zijn twee redenen voor mij om niet mee te doen aan discussies op Facebook. Ten eerste omdat ik in Nederland leef. Ik betaal hier mijn belasting. Ik ben hier naar school gegaan. Ik heb hier mijn buren. Ik breng in Nederland mijn stem uit wanneer er verkiezingen zijn, omdat de politiek hier bepaalt hoeveel belasting ik af moet dragen, hoeveel collegegeld mijn broertje en zusje moeten afdragen, welke zorg ik standaard vergoed krijg en welke niet. Mijn leven is hier. Zolang er problemen zijn in Nederland waar ik een bijdrage aan kan leveren, richt ik mijn aandacht daar liever op. En nee, ik verloochen mijn afkomst niet door dit te zeggen. Ik schuif mijn vaderland niet aan de kant. Ik ben me er bewust van dat hier ongeveer 400.000 Turkse Nederlanders en Koerdische Nederlanders leven en dat ik hen graag wil helpen met de problemen die zij hier hebben en dat doe ik niet door verhitte discussies te voeren over Turkije. Er is een Turkse gezegde: ‘Het konijn werd boos op de berg en de berg wist van niets’; men werd in Nederland boos om de situatie in Turkije en Turkije wist van niets.

De tweede reden is de liefde die ik voel voor mijn vrienden en kennissen. Ik wil geen discussie voeren over de politiek in Turkije als ik niets bij kan dragen aan de oplossing. En als de enige oogst een ruzie en lange gezichten is. Ik wil vriendschappen niet op het spel zetten omdat de Turkse partij, AKP, iets zegt in Turkije en een andere Turkse partij, CHP, daar anders over denkt. Ik wil mijn buren niet vermijden omdat we een dag ervoor fikse discussies op Facebook hebben gehad. En ja, die discussies komen er geheid, want de discussies worden niet meer op rationeel, maar op emotioneel niveau gevoerd. Het is zwart of wit. Je bent voor of tegen. Er is geen gulden middenweg.

De aandacht wordt nu zelfs verlegd van politieke partijen naar afkomst. Turken versus Koerden. Iedereen wordt onterecht over één kam geschoren. Men gaat ervan uit dat je als Koerd pro-PKK bent en als Turk anti-PKK. Dat zwart-witte waar ik het eerder over had.

Ja, ik veroordeel elke vorm van geweld, dus ook van PKK. Als mens kan je ook niet anders. Hoe kan je geweld niet veroordelen? Het geweld in Turkije heeft als gevolg dat we ook in Nederland geweld tegen elkaar gebruiken. Fysiek misschien nog niet, maar verbaal wel. We doen elkaar zinloos pijn met woorden.

Turken en Koerden zijn broeders. Ik blijf dat zeggen. Laat je niet uitspelen tegen elkaar en wees er meer dan ooit tevoren voor elkaar. Vooral nu. Weldra zullen de verkiezingen voorbij zijn en zal je merken dat je nog steeds dezelfde buren hebt, dezelfde vrienden, dezelfde omgeving. De discussie in Turkije ga je niet oplossen door wild om je heen te slaan en relaties te beschadigen. Wees zuinig op de relaties die je hebt. Turkije redt zich wel.