Tussen Alphen en Rotterdam

Opmerkelijk nieuws uit Alphen aan den Rijn. Dit oude, doorgaans zo rustige dorp aan de Oude Rijn is opgeschrikt door een bestuurscrisis van het soort dat in Nederland niet veel voorkomt: een Burgemeester verloor het vertrouwen van de rest van het College van B&W en legt tijdelijk (maar hoe kort is “tijdelijk” nog?”) de voorzittershamer neer. Althans, dat is wat je uit de berichten in de krant moet opmaken, want een officiele en concrete verklaring van de gemeente is er nog niet.

Nu ben ik geen voorstander van de gekozen Burgemeester, maar wel van de school die vindt dat je publieke macht publiekelijk moet verantwoorden. Een Burgemeester is er immers niet alleen voor het doorknippen van linten, het voorzitten van college- en raadsvergadering, en het bezoeken van jubliarissen, maar vooral moet hij er ook op toezien dat de lokale democratie gerespecteerd wordt. Onderdeel van die democratie is: verantwoording afleggen.

Niet alleen over publieke macht moet publiekelijk verantwoording afgelegd worden: ook over publieke middelen. En nu wil het toeval dat ik de Burgemeester van Alphen van vroeger ken: hij is of was voorzitter van een organisatie die De Vrije Parel heet: een club die tonnen aan Europees subsidiegeld verslond om verbeteringen op de Dordtselaan te realiseren.

Ik heb geen hoge pet op van wat die organisatie voor “verbeteringen” op de Dordtselaan realiseerde. De resultaten vielen me erg tegen, en de bedrijfsvoering was op zijn minst rommelig, bleek uit onderzoek dat concludeerde dat handelswijzen “op gespannen voet stond[en] met de integriteitstoets”.

Erger vond ik dat er een beeld onstond waarin partijgenoten omgingen met zo’n stichting (er waren nogal wat PvdA’ers betrokken bij de opdrachtverlening en de uitvoering ervan), en van een gemeente die er niet in slaagde om de uiteindelijk verantwoordelijken erop aan te spreken.

Ik ben af en toe op de Dordtselaan en kom er dan vaak verdrietig vandaan. Niet alleen door het onvermogen om die laan écht mooi te maken, maar vooral voor de bestuurscultuur die daar debet aan is, waarbij het familiegevoel intact blijft, sop, kool en geit gespaard worden er géén publieke verantwoording wordt afgelegd óf genomen over publieke middelen en publieke macht.

En dit alles gebeurt over de ruggen van de bewoners heen, en uiteindelijk ten koste van ons dierbaarste publieke bezit: de democratie.