Van het kastje naar de muur

Mijn schoonmoeder lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Zolang ze contact heeft met andere mensen gaat het verrassend goed met haar, maar in eenzaamheid verpietert ze en gaat steeds minder onthouden. Daardoor staat ze telkens voor hetzelfde probleem, dat ik hier zal proberen te beschrijven.

Ze pakt de telefoon, belt één van haar kinderen en krijgt geen contact. Als ze Portaal zou willen bellen, van wie ze haar huis huurt, kan dat niet want ze krijgt geen contact, bovendien is ze al lang vergeten van wie ze haar huis huurt, en mocht ze toch iemand aan de telefoon krijgen is ze misschien vergeten waarvoor ze belde.

Wij kinderen hebben echter ontdekt dat er iets mis is, want als we bellen, krijgen we onmiddellijk een voicemail. Dat heeft ze nooit gehad. Wij moeten dus onderzoeken wat er aan de hand is. Bij aankomst bij mijn schoonmoeder blijkt ze in bed te liggen. Ze ziet het niet meer zitten, wordt steeds depressiever, want ze mag dan steeds vaker dingen vergeten, ze heeft goed door dat haar kinderen in het buitenland haar niet meer bellen. Voelen kan ze namelijk nog erg goed en ze voelt zich eenzaam en ellendig. Ook een beetje boos omdat het niet goed met haar gaat, maar ze weet niet op wie ze boos moet zijn en is het daarom maar op zichzelf.

De buurvrouw weet te vertellen dat Stedin is geweest voor een spoedgeval. Een van de bewoners in het rijtje huizen had geen elektriciteit meer. Haar kabel moest hersteld worden. Een paar mannen hebben de stoep opengebroken, gegraven en hebben en passant de kabel voor telefoon, televisie en internet van mijn schoonmoeder kapotgemaakt.

Als je Stedin belt krijg je te horen dat zij het niet mogen herstellen, want het is hun kabel niet. De rekening voor de schade zien ze met vertrouwen tegemoet en zullen ze betalen. Ze zijn daarvoor verzekerd. Geen probleem. Schade door wie? Nou van het bedrijf van wie de kabel wel is en het nu op moet lossen. Dus niet de schade van mijn schoonmoeder en haar kinderen? Nee, natuurlijk niet.

De kabel zal dan wel van de provider zijn. Telfort. Maar die zegt dat het bedrijf alleen het signaal over de kabel verstuurt en dat KPN de eigenaar van de kabel is, maar eerst moet vastgesteld worden of er wel sprake van kabelbreuk is. Mijn schoonmoeder begrijpt er weinig van, denkt dat ze de rekening niet betaald heeft, vraagt of we dat alsjeblieft snel over willen maken en ziet geen reden meer om uit bed te komen.

“Ze komen morgen tussen negen en elf,” krijgen we te horen. Gelukkig. Omdat het ene kind zelf naar het ziekenhuis moet en de ander in Amsterdam een afspraak heeft regelen we dat er iemand die ochtend aanwezig is, want als mijn schoonmoeder uit haar bed zou komen, begrijpt ze vast niet waarom de eigenaren van de kabel haar bezoeken. Maar de heren komen nooit. Ja, veel later begrijpen we dat ze geweest zijn en vastgesteld hebben dat er sprake is van kabelbreuk. Maar dat wisten we vier dagen daarvoor al.

En nu repareren dan maar, want dit is een spoedgeval. Mijn schoonmoeder is volledig afhankelijk van die telefoon. Voor contact met haar kinderen en de spaarzame kennissen die nog in leven zijn, voor het vragen van hulp bij de thuiszorg die drie maal per dag komt en om als die thuiszorg voor de deur staat en zij in bed ligt, want dan moet zij de telefoon opnemen omdat de thuiszorgmedewerker steeds ongeruster wordt omdat de deur niet opengaat.

Wanneer gaat het gebeuren? Vandaag nog of wordt het morgen? KPN laat weten dat zij niet over die kabel gaan. We moeten bij Reggefiber zijn, vermoedelijk een dochterbedrijf en indien dat niet het geval is een nicht, waarmee KPN nog innige contacten heeft. Wij zullen er echter mee moeten leven dat Reggefiber de echte eigenaar is. Waarom krijgen we het gevoel dat we van het kastje naar de muur worden gestuurd? Reggefiber gebeld. “22 december, hopen we,” zegt een mijnheer.

Pardon? “Ja, er moet eerst een vergunning om te graven worden aangevraagd.” Waarom denk ik dat dat kletskoek is? Is er ook meer dan 2 weken overheen gegaan toen de elektriciteit uitviel bij de buurvrouw verderop voor er een vergunning kwam?

Nogmaals: dit is een spoedgeval. Iemand die voor haar vitale bestaan aangewezen is op een verbinding met de buitenwereld en anders niet leeft maar in bed blijft liggen, omdat ze vergeten is waarom ze leeft, moet onmiddellijk geholpen worden. Een samenleving die we op deze manier hebben ingericht en die alleen maar onverschilligheid in de hand werkt omdat het er allemaal niet toe doet is misschien ook geen veilige plaats voor mensen die ouder worden en er niets meer van begrijpen.

Maar wat als je niet in de hemel gelooft, de plek waar alles beter zal zijn? Wat moet je dan nog en waar moet je nog langer op wachten?