Vladimir Pussy

Een open brief, deze keer aan Vladimir Poetin

Vladimir Pussy,

Een stoere titel, ja. Vooral omdat het niet ondergetekende was die tegen jouw presidentschap protesteerde, (ik zit veilig in de polder) maar een paar vrouwen in een kerk. Jonge moeders, bovendien. Ze waagden het de Heilige Maria te vragen jou af te zetten.

God, wat moet jij in de piepzak hebben gezeten. Doodsangsten moet je hebben uitgestaan. Je moet gedacht hebben dat het gepeupel uit de revolutie van 1917 weer voor de deur stond. Je moet hetzelfde gevoeld hebben als de toenmalige tsaar Nicolas II, net voordat hij met zijn gehele familie werd geëxecuteerd.

Ieder jaar worden er tientallen buitenlanders dood geslagen in de metro van Moskou, enkele voormalige deelstaten doen hun best jou naar de kroon te steken op het gebied van schending van de mensenrechten en de wereld staat als vanouds in brand maar jij besluit je pijlen te richten op een onbeduidende punkband waar nog nooit iemand van gehoord had, voordat jij hen bombardeerde tot staatsvijand nummer één.

Ik vraag me af wat er in iemand om gaat die drie jonge moeders twee jaar lang denkt op te moeten sluiten in een strafkamp, omdat ze een liedje zongen in een kerk. Ze deden niemand kwaad, er was niemand in gevaar. Ze zongen een liedje. Een liedje dat wat bezoekers beledigde. Alsof gelovigen het alleenrecht hebben op het gevoel beledigd te worden, maar dat was voor jou niet zo’n belangrijke vraag. Dat is een gemakkelijke prooi voor het altaar dat ‘respect voor Poetin’ heet, moet je hebben gedacht. Zó gemakkelijk komen die Tsjetsjeense rebellen zelden op jouw presenteerblaadje terecht. 

Maar je rekende buiten de macht van sociale media, popsterren die zich begonnen te roeren en buitenlandse media. En nu is Pussy Riot de matroesjka-pop van jouw politieke loopbaan geworden. Eén waar je voorlopig nog niet vanaf bent, omdat ieder publicitair stapje dat je tijdens de lopende vervolging zet, weer een nieuwe pussy-rel oplevert. De publieke opinie begint om te slaan en steeds meer Russen zijn weliswaar geen fan van Pussy Riot, maar wel tegen de fanatieke wijze waarop zij vervolgd wordt. De vele straatprotesten getuigen hiervan.

Het probleem van de positie waar je jezelf in hebt gemanoeuvreerd is dat je nauwelijks de bewegingsvrijheid hebt om de vrouwen nu nog vrij te laten. Een rechter zal je niet verhinderen dat te doen want jij bént de rechtsstaat, maar je zult lef moeten tonen tegenover de havikken om je heen. Ze zullen je zwakheid verwijten en waarschuwen voor een verzwakking van jouw imago van sterke leider. Je zult de hoon van patriarch Kirill, kerkvader van de Russisch-orthodoxe kerk, moeten weerstaan en de beschuldiging van geloofsverraad van je moeten werpen.

Pas als je dat doet Vladimir, als je die durf hebt, zul je de geschiedenis ingaan als een échte dictaror die megalomaan is en naar niemand luistert. Iemand die dwars door het midden marcheert en zich door niemand van de wijs laat brengen en zeker niet door een paar punkers of adviseurs. Vergeet die losers, oorlogen lonken, en veldslagen voor de grote Russische natie! Wat een leider ben je als je vijanden eigenhandig met een heupzwaai kunt verslaan (je bent niet voor niets een uitstekend judoka!). 

Dat is de weg, Vladimir. Zo beland je in de geschiedenisboekjes. Als de man die Obama vloerde met een ippon . Als de man die veertien terroristen in een houdgreep nam na een gijzeling en gelijktijdig wat schoolkinderen voorleest over eerdere avonturen die hij beleefde.

Maar zover is het nog lang niet. Tot die tijd kun je onschuldige moeders vastzetten maar dat maakt je niet tot een legendarisch leider, vader van alle Russen.

Tot die tijd ben je eigenlijk niets meer dan een pussy . Vladimir Pussy.

Dennis L’Ami debuteerde in 2011 met de roman De Eeuwige Mens