Voetbal maakt het allerslechtste in de mensen wakker

Er is, naar verluid, nog maar één straat in Nederland waar de oranje vlaggetjes bleven hangen. Elders zijn zij door verbitterde supporters van de muren gerukt. Volgens de volkscourant stonden alleen een paar ouders met kinderen op Schiphol toen het nationale elftal uit Krakau terugkeerde. Het conservatieve ochtendblad bracht de euforie in herinnering die de spelers ten deel viel toen zij op de WK tweede waren geworden. Wat een verschil. En dan schijnen ze ook nog na hun nederlagen in onmin te zijn geraakt.

“In nood leert men zijn vrienden kennen”, leerden wij vroeger op de lagere school. Er hoeft maar iets mis te gaan of de hossende miljoenen komen tot stilstand, werpen hun kostuums af en verliezen zich in eindeloos chagrijn. Als de helden van het harde gras het moeilijk hebben, worden zij genadeloos in de steek gelaten door die laffe vrienden van één dag. Zij zijn als de verloren zoon uit de bijbel, die alleen stond nadat hij al zijn geld had verbrast. Net als hij worden zij uitgekotst door de lui die hen eerst juichend in hun armen namen.

In de weer grauwe straten van Nederland gaat het nu om de schuldvraag, om het aanwijzen van de zondebokken en om de aard van het zoenoffer dat nu door de hogepriesters van de KNVB moet worden gebracht om het morrende volk te kalmeren. 

Je zou zeggen: echte supporters hangen extra vlaggen op. Ware fans scharen zich om hun voorvechters nu zij alle steun nodig hebben. Het tegendeel gebeurt.

Voetbal maakt het allerslechtste in de mensen wakker.