Waar zijn al die Mocro's en Turku's nou heen?

En nou is ’t klaar, Marokkanen en Turken. En alle andere mensen die maar doen alsof het normaal is om een dikke maand (of soms zelfs bijna twee maanden, serieus!) weg te gaan. Terugkomen, nu. Ik vind het ongehoord. Wat jullie doen kun je niet eens meer vakantie noemen, dat is gewoon semi-emigratie of semi-remigratie. Het is in ieder geval niet cool.

Grote delen van de stad liggen er zonder jullie maar verlaten bij, alles gonst en zindert minder. Normaal draaien een stuk of achtendertig gezichten zich om als ik “MO!” of “FAAT!” roep, nu is er slechts het geluid van de stilte. Niets meer dan het geluid van krekels en een voorbijwaaiende hooibaal, dat is wat ik in de zomermaanden krijg. “I Am Legend,” fluisterde ik gisteren nog tegen mezelf. Heel zielig, heel alleen. Maar dat is nog niet alles.

Op de ruit van de Turkse avondwinkel hangt een briefje: dat ze dicht zijn tot eind augustus. Met de hele familie gezellig naar Turkije. Om dezelfde reden is de bakker vertrokken. Maar ook Marokkanen zijn schuldig. De slager is er ook niet en zelfs de lokale viszaak is gewoon anderhalve maand gesloten. Lekker met z’n allen naar Marokko. En ik dan?

Simpel gezegd wil het zeggen dat ik straks met een baard van zes weken aan de geelhonger lig, omdat jullie zo nodig naar de zon moeten. Weet je wel hoe ongezond een overschot aan zonlicht is? Denken jullie daar weleens over na?

Wat moeten jullie sowieso zo lang in het buitenland? Je hebt het na twee weken toch wel gehad met familie, lekker eten en het strand? En moet al dat moois serieus allemaal op Facebook, Twitter en Instagram? Ik vind het echt een overdreven dikke “HIERRRR VOOR JE,” ik verdien dat niet. Wij, als zielige en gefrustreerde thuisblijvers, verdienen dat niet. Een beetje in een verlaten universiteitskantine, op een nagenoeg lege werkvloer of in een doodstil buurthuis toekijken hoe jullie peacetekens maken terwijl jullie op een kameel zitten of een watermeloen slachten in magisch Tétouan of idyllisch Antalya. Wij moeten gewoon werken, hebben gewoon verplichten. Met allerlei mensen en deadlines. Is dat gerechtigheid?

Koop een mooie vouwwagen en ga gewoon lekker kamperen in Frankrijk, de Tour is net begonnen. Kun je gaan kijken, hartstikke leuk en veel dichterbij. Goedkoper ook, qua rijden. En je hoeft minder kleding mee te nemen. Twee weken is dan lang zat, geloof me. Eigenlijk is een stedentrip ook hartstikke leuk, dan ben je met vier dagen klaar. Schijnt dat Roelofsarendsveen echt adembenend is in juli en dat je daar gewoon water uit de kraan kunt drinken, ik geef maar een tip.

Voor nu zal ik mezelf in slaap huilen op de stoep voor het ijzeren rolluik van de avondwinkel. Nu ik alle ruimte van de wereld heb, parkeer ik de auto dubbel. Voor jullie. Mijn verloren uren besteed ik aan de voorbereidingen voor mijn onthaal bij terugkomst. Ik verklap nog niks maar ehm, olifanten. Ratels. Toeters en siervuurwerk. En spandoeken, stroopwafels, pindakaas en halfvolle melk. Allemaal voor jullie, voor jullie allemaal.

Kom gewoon terug, tamam? Safe? Begrijpen we elkaar? Het gemis is groot.

Dit stuk verscheen eerder op Spunk.nl