Waar zijn de vakbonden?!

Euforisch waren de partijen CDA, VVD, D66, GroenLinks en ChristenUnie toen zij hun plannen presenteerden. Het ging er gemoedelijk aan toe toen de puntjes op de i gezet moesten worden. Woorden als trots vielen. Sommige riepen dat de economie weer vertrouwen zal krijgen. Iedereen gaat het voelen. De pijn zal eerlijk verdeeld worden. De laagste inkomens gaan er niet op achteruit. Onze kinderen moeten een huishoudboekje tegemoet zien die op orde is. Over de schaduw heen springen. En ga zo maar verder aan clichés die je kunt noemen. Toch, het verhaal van Arie Slob deed mijn nekharen doen stijgen en mijn bloed doen koken:

“We zijn er trots op dat op het moment dat de dijken zijn doorgebroken, we een begin hebben gemaakt om de gaten te dichten. De eerste zandzakken zijn neergelegd, maar er zal een deltaplan moeten komen. Het lijken allemaal kleine stappen, maar het is haast vergelijkbaar met de eerste stap op de maan dat op sommige gevoelige thema’s nu besluiten zijn genomen.” 

Ik ben geen econoom noch een grootverdiener. Ik ben een simpele stukjes schrijver die zijn inkomen haalt uit arbeid in de detailhandel. Beide doe ik al jaren met evenveel plezier. Toch, steeds vaker schieten collega’s mij aan om te vragen waar we met het land heen gaan. Ik praat ze graag bij, maar hoe moet je je collega’s bijpraten als je het zelf allemaal niet meer kunt overzien? Tuurlijk, ik volg via Twitter financieel geograaf Ewald Engelen met buitengewoon veel interesse/plezier en hij is bijzonder duidelijk. Toch, ik wens het eerlijke verhaal niet te horen van Ewald Engelen. Ik wil niet dat journalisten als Martin Visser van Het Financieel Dagblad, die ik net als Ewald Engelen e.a. bijzonder graag volg, mij vertellen wat het eerlijke verhaal is. Ik waardeer het uiteraard zeer dat zij mij, hun volgers, de kiezers informeren en dat zij hun functie in de samenleving (zeer) serieus nemen. Toch, ik heb niet op hen gestemd en wil daarom dan ook dat politici het complete verhaal vertellen, het eerlijke verhaal vertellen, opdat ik als kiezer een weloverwogen beslissing kan nemen straks op 12 september in het stemhokje. 

Het is om wanhopig te worden hoe politici slechts kort spreken over de pijnpunten, maar dan heel snel uitgebreid in gaan op wat zij hebben kunnen terugdraaien en hoe zij het afbraakbeleid van Kabinet Rutte een “halt” hebben kunnen toeroepen. Het irriteert mij mateloos dat als je gemeenteraadsleden of Kamerleden vragen stelt over wat dit pakket met de zwakste in de maatschappij gaat doen, dat zij aangeven dat dankzij hen de economie zal vergroenen. Met alle respect, het interesseert mij op dit moment niet hoeveel zonnepanelen er volgend jaar op de daken in Nederland zullen staan. Een zonnepaneel kun je niet eten, de vraag is oh zo simpel en toch durft niemand het aan om een echt- en vooral eerlijk antwoord te geven. Hoezo blijdschap, trots en noem de clichés maar op als je als volksvertegenwoordiger niets eens eerlijk durft te zeggen wat het met de reële economie gaat doen. 

Ondanks dat ik de laatste maanden veel te weinig aan het werk ben, heb slechts een tien uur contract, heb ik de afgelopen jaren in de praktijk wel kunnen zien hoe de crisis de detailhandel raakt. Niet alleen voor het bedrijf waar ik werk, maar voor veel meer bedrijven in de detailhandel. Ik zie omzetten teruglopen. Ik zie bezoekersaantallen teruglopen. Ik zie mensen steeds meer onderhandelen over producten die soms zelfs al met fikse kortingen de deur uitgaan. Ik zie collega’s de deur uitgaan, omdat er geen geld meer is om ze binnenboord te houden. Ik zie bezorgde werknemers (incluis ikzelf) die niet weten of zij straks nog een baan hebben. Niet alleen bij het bedrijf waar ik voor werk, maar bij tal van bedrijven in deze en andere sectoren. Anders dan de koekenbakker waar Arie Slob laatst een ‘thumbs up’ van kreeg, heb ik nog niemand gehoord die tegen mij spontaan: “2% BTW verhoging is top!” heeft gezegd. Echt, helemaal niemand! Ik vrees daarom ook met grote vrezen. Waar zij kansen en een mooi “huishoudboekje” zien,  zie ik dat bedrijven het moeilijk hebben en is bijvoorbeeld 2% extra BTW heffen niet iets wat je zou kunnen opvatten als een aanmoedigingsbeleid ter bevordering van het consumentisme. Zeker niet gezien het feit dat mensen niet een of twee besteding remmende maatregelen op zich af zien komen, maar een hele reeks aan opstapelende maatregelen die hen hoe dan ook hard in hun portemonnee gaat raken. 

Terwijl er in een paar weken tijd afgesproken is door de partijen VVD, CDA, D66, GroenLinks en ChristenUnie dat werknemers straks op o.a. minder baanzekerheid kunnen rekenen, de woningmarkt ‘als ik de experts geloven mag’ nog verder op slot gaat, de AOW sneller dan vlak tevoren nog afgesproken was omhoog gaat en het eigen risico fors omhoog gaat, is het muisstil van de kant van de vakbonden. Waar zijn de vakbonden als je ze nodig hebt? Ik hoorde ze nog toen ze op hoge drammerige toon meer salaris voor werknemers eisten toen de crisis begon. Ik hoor en zie ze nu niet de rechten verdedigen van diezelfde werknemers. Waar zijn de vakbonden? Waarom zijn ze zo oorverdovend stil in een tijd dat ze echt iets kunnen betekenen voor werknemers, zeker voor hen die keurig hun verenigingsgeld aan de vakbonden betalen? Waarom vechten de bonden niet samen met werkgevers tegen enkele van de maatregelen om de economie op gang te houden? Waarom komen de vakbonden niet samen met de werkgevers met een plan om zoveel mogelijk banen te behouden? Ik noem maar wat, maar van mij part gaan ze de lonen tot pak hem beet 2016 matigen om werkgevers even wat meer lucht te geven. Ik weet het niet, ik ben slechts een simpele werknemer die zich afvraagt waarom de vakbonden oorverdovend stil zijn en politieke partijen niet met het eerlijke verhaal komen. 

It’s the economy stupid! Stel kinderen nog maar even uit, het huishoudboekje heeft voorrang.

Volg Karim Khaoiri ook op Twitter