Waarom ik er zaterdag niet bij was

Ik las een stuk van iemand die zaterdag bij de demonstratie tegen de coronamaatregelen was. Ze schreef niet extreemrechts te zijn, maar een groot moederhart te hebben en daarom te staan voor de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van handelen. Ze was daarom met terugwerkende kracht alsnog – of nog steeds – tegen de avondklok en nam het op voor alle ondernemers die slachtoffer zijn van de, volgens haar en haar bronnen, onnodige maatregelen.

Ik was heel blij met het stuk. Het scherpte mijn geest en vergrootte mijn zelfkennis. Het liet me inzien dat ik wel extreemrechts ben, dat ik voor een totalitaire staat ben, dat ik wil dat mensen de mond gesnoerd wordt en dat we de pers streng censureren. Ik ben wel vader, maar mijn hart is verdorven. Ik hoop dat mensen vergiftigd worden door vaccinaties, dat we ondernemers in het ongeluk storten en ik geloof dat alle overheden die met maatregelen kwamen om het coronacrisis in te dammen minstens zo kwaadaardig zijn als ik.

Door het stuk wist ik ineens waarom ik er niet bij was zaterdag. Ik vind het niet alleen moeilijk om schouder aan schouder te staan met politici die hele bevolkingsgroepen buitenspel willen zetten. Het is voor mij niet alleen lastig met mensen te zijn die spotten met de Jodenster en zonder problemen met de Prinsenvlag zwaaien. Het is ook niet dat ik thuis bleef omdat ik het lastig vind om mensen te begrijpen die het geloof in spannende verhalen verwarren met kritisch denken. Nee, ik bleef blijkbaar thuis omdat ik dom en door en door slecht ben. Net als de pakweg 17.240.000 andere Nederlanders die er ook niet bij waren. Allemaal dwazen en slechteriken. De ondergang van onze rechtsstaat wordt ingezet door mensen zoals ik. Ik zie dat nu pas in. Met dank aan het dagverslag van een zelfbenoemde vrijheidsstrijder.