Wat doet Sigrid Kaag nog tussen al die benepen, jaloerse en kleinhartige mensen?

Ons zompige land zit zoals bekend vol met benepen, jaloerse en kleinhartige mensen. Zij kruipen dezer dagen uit de grond om minister Sigrid Kaag te besmeuren met de bagger waarin zij zich al een leven lang thuis voelen. Fijn in de diepte, zonder horizon of vergezichten.

Sigrid Kaag wilde meiden een hart onder de riem steken. Zij haalde een herinnering op en die werd haar fataal. Dit schreef ze:

Dat moet je in Nederland niet flikken. Hoe haalde Mevroj Sigrid Kaag het in haar hoofd met Oxford, Cambridge en Exeter aan te komen zet? Wat een elitair wijf! Hoe torenhoog voelde zij zich verheven boven de gewone mensen. En ze zat ook nog in Cairo, toen ze die beslissing moest nemen, de hoofdstad van de Moslim Broederschap. Veel algemene ontwikkeling bezitten die modderkruipers niet. Dit weten ze niet. Ze hebben wel ontdekt dat mevrouw Kaag een Palestijnse echtgenoot heeft. O foei toch. Dat wordt haar al jaren nagedragen. Dat is óók niet goed.

Sigrid Kaag stamt uit de middenklasse. Haar vader was muziekdocent op de pedagogische academie, haar moeder onderwijzeres. Daar kun je van in een net rijtjeshuis wonen en een middenklasser rijden. Ze tobden overigens allebei decennia met zeer ernstige gezondheidsproblemen.

Dochter Sigrid ging Arabisch studeren en daarom bevond zij zich op haar 23 e in Cairo. Daar staat al sinds jaar en dag een universitair Nederlands instituut met ruimte voor studenten die zich bezig houden met de Arabische taal en het Midden-Oosten.

Wat deed dat instituut daar? Cairo is het intellectuele en artistieke hart van de Arabische wereld. Er staat bijvoorbeeld ook zo´n instituut in Rome. Sigrid Kaag had zich echter laten inschrijven aan de roemruchte American University in Cairo waar ze haar bachelor-diploma haalde. Kennelijk met zeer goede resultaten. Anders had ze niet op Oxford of Cambridge terecht gekund. Of Exeter maar dat is een zogenaamde redbrick university, een “recente” universiteit waarvan er in de twintigste eeuw tientallen zijn gesticht. Wat status betreft staan ze nog steeds in de schaduw van Oxford en Cambridge (of Trinity College in Dublin en St Andrews in Edinburgh). Exeter beroemt zich wel op de hoge  kwaliteit van de Midden-Oosten-studies. Het was “Hollands” geweest om geen risico te nemen en naar Exeter te gaan. Kaag deed dat na lang dubben niet. Ze koos voor Oxford. Pas daarna ging ze voor een meer  specialistische studie naar Exeter.

Ook deed ze nog een opleiding aan de École Nationale d´Administration. Deze instelling behoort tot de Franse grandes écoles, die een niveau boven de gewone universiteiten staan.

In haar verhaal benadrukt Sigrid Kaag dat haar omgeving dit afried. Ze was eigenwijs en zij greep haar kans. Dat is haar uitstekende advies aan vrouwen en meisjes, die te vaak van zichzelf denken dat ze te weinig talent voor hun ambities hebben.

Aan het begin van de jaren zeventig kwamen wij studenten achter de voordeur van het Historisch Seminarium grote affiches tegen van het Fullbright Programma. Er waren beurzen voor studie in de Verenigde Staten. We liepen daaraan voorbij zonder ze goed te lezen. Dat was niet voor ons weggelegd. We zouden de competitieve selectieprocedure zeker niet overleven. Nu weet ik dat we een geweldige kans voorbij lieten gaan, want haast alle studenten in heel Nederland dachten er toen zo over.

Kaag greep die kansen wel. Ze onderschatte haar eigen kunnen niet. Ze baseerde op die studies een schitterende loopbaan bij de Verenigde Naties waarbij zij niet terugschrok voor moeilijke en gevaarlijke posten in het Midden-Oosten.

De dochter van de muziekleraar en de onderwijzeres, de diplomastapelaar.

Dit is niet de levensloop van een rijkeluisdochter die allereerst door het Luzac college naar een diploma gesleept moet worden waarna mogelijk een niet al te ingewikkelde HBO gloort. En dan nog: als het jonkvrouwe Sigrid Kaag was geweest, wat had het uitgemaakt?

Je moet wel in Nederland wonen om erop te worden aangekeken, dat je mag kiezen tussen Oxford en Cambridge. Je vraagt je  af wat Sigrid Kaag bezield heeft een functie te aanvaarden in deze vervallende natie, in dit land dat zich na een korte uitbarsting van vrijheidsgevoel en internationalisme  terugtrekt op eigenwaan en zangst voor het vreemde, op weg naar een nieuwe eeuw van verval.

Sigrid Kaag moet wel ontzettend veel van Nederland houden. Daar kan die Baudet een punt aan zuigen.