We kunnen minder dan we altijd dachten, meer dan we nu bereiken

Woensdag ben ik beëdigd als lid van de Tweede Kamer. Dat vind ik zeer eervol. Als volksvertegenwoordiger zal ik het contact opzoeken met iedereen die de PvdA en mij steunt, maar ook met de mensen die het met mij oneens zijn. Ik ben er trots op dat ik me mag voegen in de grote internationale traditie die mijn partij rijk is. Voor wie mij nog niet kent, zal ik mij kort even voorstellen.

Ik ben Jeroen de Lange. Ik ben 43 en ik woon met mijn vrouw en 3 kinderen op een boot boven Amsterdam, in Broek in Waterland. Anderhalf jaar geleden keerden we na 4 jaar Oeganda terug naar Nederland. Daar werkte ik voor de Wereldbank en voor de Nederlandse ambassade.

Mijn oudste herinneringen zijn die aan het huis waarin ik ben geboren; bij mijn opa en oma die een fietsen- en kachelwinkel hadden in de Veemarktstraat in Breda. Ook mijn andere opa, boer in de Wieringermeerpolder, zie ik voor me; de blos op de wangen van de man die altijd buiten in de weer was. ‘Maak er wat moois van’, was het laatste wat hij tegen me zei. Mijn ouders stonden allebei voor de klas. Mijn moeder gaf me een kritische blik. Van mijn vader leerde ik dat ‘kan niet’ niet bestaat. 

Dat ik later naar Afrika ben gegaan, heeft alles te maken met de overtuiging dat iedereen de kans moet krijgen iets van zijn leven te maken. Wie die kans niet wil pakken, moet niet lopen zeuren. Als jochie van 8 werd ik boos over onrecht. Dat is altijd gebleven. Bij onrechtvaardigheid ga ik door roeien en ruiten. Wel heb ik van jaren ontwikkelingshulp geleerd dat je alleen mensen kunt helpen die er zelf iets van willen maken. 

Mijn opdracht Ik wil werken aan een robuuste toekomst voor Nederland, zodat mijn 3 kinderen trots op me kunnen zijn, in plaats van dat ze me straks vragen waarom we in 2012 zijn doorgegaan met hun pot te verteren. In mijn visie behelst dat toekomstperspectief het streven naar een dynamische groene economie en een veerkrachtige samenleving. Daar hoort bij: Nederland open en betrokken houden op de wereld. Sinds het begin van ontwikkelingssamenwerking, zestig jaar geleden, is de wereld ingrijpend veranderd. Als woordvoeder internationale samenwerking wil ik werk maken van het fundamenteel opnieuw vormgeven van die betrokkenheid. Die samenwerking moet zakelijk & gelijkwaardig zijn, realistisch en professioneel. We kunnen minder dan we altijd dachten, maar we kunnen meer dan we nu bereiken.

In dit idealistisch realisme is Max van der Stoel mijn voorbeeld. Deze topdiplomaat was een mensenrechtenactivist die groot verschil maakte in de werkelijkheid. Tekenend voor hem is dat hij tot 1992 voorzitter was van Gladio. Deze geheime organisatie zou het verzet moeten leiden, mocht Nederland na 1945 nog een keer bezet worden. Zijn moed, zijn onvoorwaardelijke strijd voor echte vrijheid voor iedereen, dat inspireert mij.

Volg Jeroen ook op Twitter