We zien meer leiderschap in een vrouw met zware stem

Ivan Wolffers schrijft elke dag een gezond weetje, gebaseerd op onderzoeken met merkwaardige en soms ongelofelijke uitkomsten. Door de weetjes van Wolffers leer je van alles over bijvoorbeeld verschillende ziektes, medicijngebruik en gezond afvallen, maar ook over de vaak komische verschillen tussen mannen en vrouwen.

Mocht je een schrille hoge stem hebben dan kun je een carrière waarbij het aankomt op leiderschapskwaliteiten al bijna wel vergeten. Mensen zien in mannen met een hoge stem geen ‘echte’ leiders. Dat is al uit verschillende onderzoeken gebleken, maar Amerikaanse onderzoekers onderzochten hoe het bij vrouwen zit. Wonderlijk genoeg geldt daar de zelfde regel. Ook wat betreft vrouwen in leidinggevende posities geven mensen de voorkeur aan een lage stem.

Er zijn heel wat leiding gevende posities in de samenleving. Aanvoerder van een voetbalelftal, voorzitter van de ouderraad, minister-president. Meestal wordt op democratische wijze besloten wie de leider wordt. Als het op stemmen aankomt telt je stem mee.

In het onderzoek werd gekeken wat er in een situatie gebeurt als voor een leidinggevende positie, die meestal door een vrouw wordt bezet, gekozen moet worden. Op een bandje moesten de kandidaten een tekst inspreken. “Stem op mij bij de komende verkiezingen” en mannen en vrouwen moesten ernaar luisteren. Hun voorkeur ging bij een vrouw uit naar een vrouw met een mannelijke stem. Als een man zich kandidaat had gesteld voor zo’n positie, dan kozen vrouwen iemand met een lage stem, maar voor de mannen maakt het niet uit (voor zo’n typisch vrouwelijke positie kon het ze blijkbaar niet schelen).

Een zware stem ontstaat door testosteron – het mannelijk hormoon -, dat de omvang van de ademsappel en daarmee de lengte van de stembanden bepaalt. Zware stem betekent een associatie met mannelijkheid en in de loop van de menselijke geschiedenis hebben mensen voor mannelijke leiders gekozen. Of men daar goed aan gedaan heeft is onduidelijk.

De interpretatie? Ik hoor mensen al roepen: “Stereotypen. Dat gebeurt in het echte leven niet.” Wat een overschatting van ons mensen. We reageren vaak bijzonder stereotiep. Onze primaire respons op de omgeving verloopt via herkenning van stereotypen – logo’s zo je wilt – en die is geassocieerd met een bepaalde snelle reactie. Alleen zo kunnen we effectief reageren. Zouden we over alles diep gaan nadenken dan hadden we onvoldoende tijd om overal op te kunnen reageren. In de praktijk zien we overigens de kandidaten voor een leiderschapspositie ook en luisteren naar hun verhaal. Dat zorgt voor meer impulsen en die beïnvloeden natuurlijk net zo goed de keuze.

Volg Ivan Wolffers ook op Twitter Het weetje van woensdag nalezen: Eenzaamheid en dementie hand in hand Het meest recente boek van Ivan Wolffers is: Gezond