We zijn toe aan een opsteker

Afgelopen week stond in De Volkskrant een krachtige ingezonden brief. Al kan ik in dit geval beter spreken over een ingezonden zin. Synoniem voor de boosterprik: opsteker , schreef Ruud Vriend uit Amstelveen. Uit dit zinnetje sprak het verlangen van de briefschrijver: hij is waarschijnlijk gevaccineerd, maar ziet de – tot nu toe meer dan stroperig verlopende – boostervaccinatie als een hoopvol extraatje. Een bonusprik om de werking van de eerste vaccinatie(s) een opkikker te geven, in de hoop dat het virus hierdoor lamgeslagen zal worden en minder hard zal kunnen toeslaan bij een eventuele besmetting.

Wie had gedacht dat we nu, bijna twee jaar nadat de eerste besmettingsgevallen vanuit China bekend werden gemaakt, wereldwijd zo diep in de corona-ellende zouden zitten en dat Limburg zelfs het epicentrum van heel West-Europa zou worden? Het mag duidelijk zijn dat de alertheid en het saamhorigheidsgevoel van voorjaar 2020 inmiddels vervaagd zijn. Georganiseerd landelijk applaus voor de zorg wordt reeds overstemd door het schreeuwerige debat tussen pro- en antivaxers en de lieflijk bedoelde berenjacht is al geruime tijd overmeesterd door de rellen die her en der in het land plaatsvinden. Daarnaast concludeert onze minister-president geregeld dat ‘de rek eruit is’, iets wat we ons allerminst kunnen permitteren momenteel.

Na het doorlopen van drie golven blijken de beslissingen van het kabinet net zo grillig te zijn als het virus zelf. Het ‘speelgoedhamertje van Rutte’ werd onlangs in De Volkskrant bekritiseerd door epidemioloog Frits Rosendaal. Hij pleit ervoor om juist aan het begin van een nieuwe golf hard in te grijpen en niet pas aan het einde, zoals weer het geval is geweest bij de aanvang van de vierde golf. Daarnaast denkt hij dat het OMT beter opgeheven zou kunnen worden, omdat de uiteindelijke beslissingen die de regering neemt meestal een ‘verdunning’ zijn van de adviezen die het OMT op tafel legt. Het kenmerkt de onduidelijkheid, het onbegrip en de onrust die vervolgens ontstaat, na weer een persconferentie die doordrenkt is van telkens weer aangepaste regels en ondoordachte maatregelen voor veel sectoren.

Neem het coronaspoorboekje voor het onderwijs. Na twee lange periodes van online onderwijs verzorgen wordt er momenteel alles aan gedaan om een derde periode van communiceren en leren vanachter een beeldschermpje tegen te gaan. Van de ene kant begrijpelijk, want er gaat niets boven het aanbieden van fysiek onderwijs waarbij de docent in rechtstreeks contact staat met elke leerling. Daarbij hebben de vele maanden van schermonderwijs er bij sommige leerlingen behoorlijk ingehakt, met name op sociaal-emotioneel gebied. Van de andere kant zorgelijk, omdat inmiddels al geruime tijd duidelijk is dat juist kinderen en jongeren vaak, wel of niet gevaccineerd, rondlopen met het virus. Elke klas heeft een aantal zieken, al dan niet corona-gerelateerd, of leerlingen die wegens besmettingen in het gezin in quarantaine zitten. En er wordt hybride onderwijs gevraagd, zodat ook de leerlingen die thuis zitten de les in de klas op afstand kunnen volgen.

Het plichtsbesef in het onderwijs is groot. We doen er alles aan om onze taken zo goed en gezond mogelijk uit te kunnen voeren en door te laten gaan. Maar we weten tegelijkertijd ook dat de besmettingscijfers nog nooit zo hoog zijn geweest ten tijde van de eerdere periodes van online onderwijs. Het demissionaire kabinet kiest er daarnaast voor om de economie zoveel mogelijk draaiende te houden, waardoor de ouders kunnen blijven werken. Kinderen worden veelal opgevangen door de opa’s en/of oma’s (lees: risicogroep) die vervolgens weer besmet kunnen worden door hun snotterende kleinkind(eren). Dit terwijl juist weer geadviseerd wordt om afstand te bewaren ten opzichte van opa en oma. Hoe dan? Het moge duidelijk zijn: de rek is er inderdaad uit. We zijn toe aan een opsteker. Zo snel mogelijk.