#WhoMadeMyClothes

Vandaag (24 april) staat de vraag #WhoMadeMyClothes wereldwijd centraal. Op Fashion Revolution Day vragen mensen via social media aan kledingmerken wie hun kleren gemaakt hebben? Ze maken een selfie, showen hun fashionlabel en ‘taggen’ het merk. Dan is het wachten op antwoord, maar met dat ene zinnetje kan je meer veranderingen afdwingen in de kledingindustrie dan je denkt.

Het is niet gek dat je daar niet aan denkt als je een tof shirtje voor een ‘mooie’ prijs in de winkel ziet hangen. Het is wel belangrijk dat we realiseren dat het mensenwerk is en blijft. Dat kleding niet zoals een auto grotendeels door robots in elkaar gezet wordt. Het wordt opgeknapt door mensen met dezelfde wants and needs in dit leven als jij en ik. Sommigen van ons denken in termen van ‘sla uit een zakje en melk uit een pakje’. Dat een groente uit de grond wordt getrokken en er een koe aan te pas komt voordat je van melk kunt spreken, is voor het gemak vergeten.

Wie kent de Tom’s schoenen niet, waarvan bij aankoop een paar geschonken wordt aan een kind in een ontwikkelingsland? Overal te vinden, zitten lekker, niet enorm duur en je hebt een eerlijk verhaal aan je voeten. Of een innovatief merk als Mudjeans die zijn spijkerbroeken recycled tot sweaters en daarmee bijdraagt aan een circulaire economie. G-star heeft, samen met Pharell, zijn Raw for the oceans. Kleding met een transparant verhaal ‘zit lekker’ en je realiseert je als consument dat kleren met extreem lage prijzen niet kunnen. Als jij de prijs niet betaalt aan de kassa, heeft iemand anders dat al voor je gedaan tijdens het productieproces. Is dat het waard?