Wilde een politieke partij wel met mij geassocieerd worden?

Binnenkort verschijnt het boek ‘De Duitsers zijn uitgeschakeld’, een verzameling autobiografische verhalen van de Tinkebell, die eerder met haar kattentas en hamsterbollen felle reacties uitlokte. Op Joop de komende tijd voorproefjes van dit nu al opmerkelijke boek.

Aan het einde van de ledenvergadering werd ik nogmaals aangesproken op de grote aanwinst die ik zou zijn voor de partij en dat ze echt op zoek waren naar mensen zoals ik: mensen die duidelijk ergens voor staan, kritisch zijn en nog meer van dat soort eigenschappen die op elke partijwebsite worden benadrukt. Ik herhaalde dat ik vermoedde dat ze het bij het verkeerde eind hadden. Niet zozeer wat mijn capaciteiten betreft, maar wel in mij als persoon. Wilde een politieke partij met mij geassocieerd worden?

“Natúúrlijk! We vinden het fantastisch wat je doet!”

Ik voelde mij gevleid. En nogmaals: ik wilde wel. Dus stemde ik schoorvoetend in om in ieder geval een keer af te spreken met een aantal leden van de steunfractie.

Op de avond die volgde werd veel gesproken over zowel de landelijke als de lokale politiek. We discussieerden over hoe je de vertaalslag kan maken naar een wijk, over zichtbaarheid en allerlei problematiek waar het stadsdeel mee te kampen had. Men legde mij uit hoe een stadsdeelfractie in elkaar zit en wat de rol is van de zogenaamde ‘steunfractie’: namelijk, het controleren van de fractie.

Het doel van de bijeenkomst was duidelijk: deze kritische dame werd geacht deel te nemen. Smoesjes als “ja maar, er zijn met enige regelmaat rellen over mij in de media en dan wil je toch niet het risico lopen dat je daar als partij op aangekeken wordt” werden direct van tafel geveegd. Ik was om.

De formele beëdiging tot steunfractielid was een evenement dat slechts een paar keer per jaar kon plaatsvinden, dus ik zou alvast beginnen vóór alles officieel gemaakt werd. Ik vond het prima.

Zo woonde ik een aantal vergaderingen bij en het belang van die controlerende steunfractie bleek groot. Waar ik vaak met een zeker respect de Tweede Kamerdebatten op het politiek kanaal volgde, zag ik hier voornamelijk amateurisme. Enerzijds voelde ik hierdoor nog meer de noodzaak van mijn aanwezigheid, anderzijds werd ik er een beetje moedeloos van.

Dankzij mijn bijbaantje bij de gemeente was ik tamelijk goed op de hoogte van zaken die in de stad speelden – vaak beter dan de fractieleden die maandelijks opnieuw een poging deden het wiel uit te vinden.

“Als we nu eens iets bedenken waarmee kinderen uit de laagste inkomens korting krijgen om te sporten en lid te worden van de bibliotheek en zo…” Het bleek een idee waar de fractie al maanden over vergaderde en dat groots gepresenteerd zou moeten worden. Toen ik de uitvinders voorzichtig mededeelde dat ‘de stadspas’ al jaren bestond zag ik grote teleurstelling op de gezichten.

“Weet je dat zeker? Al jaren?”

Pas na een paar weken begon het mij op te vallen: geen steunfractieberichten in mijn mailbox. Geen planning voor een volgende vergadering? Ik stuurde zelf maar eens een bericht rond. “Leeft deze fractie nog?”

Drie dagen later werd ik gebeld. Ze hadden het er over gehad en hadden besloten dat dit toch eigenlijk niet kon. Nu ik zo in het nieuws was, hadden ze zich gerealiseerd dat mijn naam mensen wel eens kon afschrikken en dat de partij beter niet met mij geassocieerd kon worden. Waren er niet ook al eerder ‘dingetjes’ geweest rondom mij en mijn werk?

Er werd afgezien van mijn steunfractielidmaatschap.

“Oh ja? Zei je dat zelf tijdens onze eerste ontmoeting al? Dat is mij helemaal niet bijgebleven.”

Lees ook: Uiteindelijk ben ik niet lang voor de sekslijn blijven werken

De Duitsers zijn uitgeschakeld en andere waargebeurde verhalen beleefd en verteld door een meisje met de zelfbedachte naam TINKEBELL.

Hoe je aangestaard kunt worden door een muis met een feestmuts op. Welke types tegenwoordig kaas maken. Mannen die vermeden moeten worden om de viezigheid op hun piemel. Hoe je aangeklaagd kunt worden door depressieve hondenbezitters. Waarom je een psychiater ook preventief kunt bezoeken. Over Boy. Over niet opgegeten boterhammen. Over alleen zijn. En ook: Wat hamsters, politiek en portretschilderkunst met elkaar te maken hebben…

Volg Tinkebell ook op Twitter