Youp, denk er nog eens over na

Bijna was het zo ver. Bijna was de aanzet gegeven tot een grote, landelijke protestactie tegen het huidige kabinet. Een paar honderdduizend man op het Malieveld – wie weet. Omdat we terug willen naar een menselijke samenleving, en niet willen wonen in een rechts en benauwd landje.

Die laatste omschrijving, van dat rechtse, benauwde landje, komt uit de column van Youp van ’t Hek die afgelopen zaterdag in NRC Handelsblad stond. Een oprechte en authentieke schreeuw van verontwaardiging, recht uit het hart. Over Jossef, over angst, over de partij van de bange blanke bejaarden (de PVV), over kleinzieligheid. ‘Wij moeten dit niet willen’, aldus Youp.

‘De roep van Youp’ ‘Youp van ’t Hek schrijft zijn beste column sinds tijden’, twitterde journalist Norbert Pek. Ex-politica Femke Halsema voegde daaraan toe: ‘En raakt de kern.’ Bijval alom voor ‘de roep van Youp’. En toen voelde ik weer die frustratie en die onrust die ik al een jaar ervaar. Het ongenoegen over de toenemende hardheid en harteloosheid van Nederland.

Al maanden vraag ik me af: als er honderdduizenden – misschien wel miljoenen – mensen zijn die dit gedoogkabinet niet willen, die moslimhaat spuugzat zijn, die snoeiharde bezuinigingen op cultuur, onderwijs en bejaardenzorg afwijzen, en die geloven in respect, tolerantie en medemenselijkheid, waar blijft dat massale protest dan? Waarom komen we niet in actie?

Het antwoord weet ik wel. De talrijke – en belangrijke! – deelprotesten die er de afgelopen maanden wél zijn georganiseerd, richten zich altijd op één specifiek doel, of komen voort uit één bepaalde politieke stroming. Daarmee krijg je geen honderdduizenden mensen op de been. Er is behoefte aan een veel bredere demonstratie van ongenoegen, niet voortkomend uit partijen of instanties, maar vanuit mensen. Vanuit individuen. Vanuit onszelf.

Het momentum En na de roep van Youp vóelde ik het momentum voor zo’n protest even aanzwellen. ‘Een ‘wij willen dit niet meer’-actie van @youpvanthek (tijdig datum prikken) kan uitgroeien tot nationale reuzendemonstratie’, twitterde ik. En meteen daarachteraan: ‘Bij deze nodig ik @youpvanthek uit om zoiets in gang te zetten. ik doe iig mee. #wijwillenditnietmeer’.

Opnieuw bijval alom. Zo veel dat ik bijna in mijn eigen idee begon te geloven. Youp zou (als opinieleider) het voortouw kunnen nemen, door een datum te prikken en aan te kondigen dat hij die dag in Den Haag gaat protesteren tegen de huidige politieke cultuur in Nederland. Ik zou de eerste zijn die me daarbij zou aansluiten, en het leek me dat er tienduizenden, zo niet honderdduizenden zouden volgen, vooropgesteld dat er flink wat ruchtbaarheid aan zou worden gegeven en dat tal van prominente Nederlanders mee zouden doen.

‘Youpmoe’ Naïef? Vast wel. Nodig? Absoluut. Ook Sp!ts-medewerker Jan Dijkgraaf pikte het idee vandaag op in zijn column. Maar zaterdagmiddag al bleek uit een e-mailwisseling met Youp van ’t Hek – overigens tot stand gekomen dankzij bemiddeling van Femke Halsema – dat hij weliswaar vindt dat het hoog tijd is voor actie, maar dat hij die liever blijft voeren via theater en krant (begrijpelijk), mede omdat hij bang is dat het grote publiek qua actievoeren een beetje ‘Youpmoe’ geworden zou kunnen zijn (onwaarschijnlijk, maar goed).

En nu is het maandag, is dat kleine sprankje momentum van afgelopen weekend verdwenen, en gaat het leven in hard en harteloos Nederland weer gewoon zijn eigen angstige gang.

Een mens, met een hart en een stem Ik raak er moedeloos van. Gefrustreerd. Bijna was het zover. Of zou het misschien nog steeds kunnen? Youp, denk er nog eens over na. Of Wim de Bie. Sonja Barend. Marco Borsato. Ali B. Iemand. Een mens, met een hart en een stem. Iemand die ons in beweging krijgt. Want ik wil weer een land, een cultuur en een samenleving waar ik me thuis voel. Een Nederland waar elk mens welkom is.