Zonder kop

Hoe kip jij? Deze opmerkelijke vraag staat centraal in een nieuwe consumentencampagne, die ervoor moet zorgen dat we jaarlijks meer dan 20 kilo kip per persoon naar binnen gaan werken. In flitsende tv- en radiocommercials horen we hoe verschillende Nederlanders watertandend vertellen over hun favoriete kiprecept. Wieger kipt medaillons, Annemieke saté en Ahmet Turkse karbonades.

De campagne hanteert een logo waar Rita Verdonk weer Trots op Nederland van wordt, en leidt naar de website hoekiptnederland.nl. Een site die blijkbaar moet bijdragen aan het idee dat je bent wat je eet: kip is hip. Fris ogende mannen en vrouwen kijken alsof ze na een sessie met een spiritueel genezeres eindelijk het licht hebben gezien. ‘Mijn leven was saai en somber, tot ik kip ontdekte’, zoiets. Ondertussen wordt mijn gehoorbuis gegeseld door een uitgesmeerde versie van de tune Kip, ‘t meest veelzijdige stukje vlees, inclusief de backing vocals van Zanger Rinus.

U begrijpt, ik erger me aan dit initiatief van de Productschappen Vee, Vlees en Eieren. Verhalen over kinderen die niet weten dat melk van een koe komt of een speklapje van een varken, zijn bekend. Ik begin me af te vragen hoeveel volwassenen zich dit überhaupt nog realiseren. Aan tafel scheppen we graag nog een keer extra op, maar zodra er op tv beelden van een slachthuis voorbij komen zappen we graag weg (want we hebben net gegeten). En nu gaan we dus met zijn allen gezellig ‘kippen’, waarmee bedoeld wordt: hoe we een dood stuk vlees zo lekker mogelijk kunnen bereiden. Mijn ergernis over deze campagne is met name gebaseerd op dit subtiele taalgebruik, dat leidt tot de-animalisering van de kip.

Nee, ik ben geen animal rights freak die ’s nachts zijn bed verlaat om fretten terug te sturen naar hun natuurlijke habitat. Ik ben zelfs geen vegetariër, omdat ik vlees simpelweg te lekker vind. Of het nu kip met olijven uit de tajine is of de nuggets van de McDonald’s, ik zet er graag mijn tanden in. Waarbij ik biologisch kippenvlees prefereer boven de kiloknallers, maar dat een afweging vind die iedereen voor zichzelf moet maken.

Door de benaming van een dier echter tot werkwoord te maken, wordt de afstand tussen dier en vlees weer een stukje verder vergroot. En dat terwijl de gemiddelde Nederlander bij het woord ‘kip’ toch al eerder denkt aan een wok dan een hok. What’s next? Hoe tonijn jij? Hoe heb jij gevarkend? Nog even en we eten geen dieren meer, we gebruiken ze slechts nog om onze constante honger te stillen. Kip is alvast hard op weg ’t minst dierloze stukje vlees te worden.