Een wereld van verschil

Vorige week maandag ben ik met een buurvrouw naar het ziekenhuis geweest. Ze had niemand anders om mee te gaan omdat ze sinds kort in Nederland woont. Ze vroeg mij of ik haar wilde bijstaan bij dit ziekenhuisbezoek en daar kon ik geen nee tegen zeggen, ondanks het feit dat ik dan een mondkapje zou moeten dragen. Ik had een gevoel van: ik kan haar toch niet alleen laten gaan, dit is een goede kans om dat stomme mondkapje maar eens uit te proberen anders blijf ik er tegenaan hikken.

We gingen er met een taxi heen en daar was de eerste drempel: het mondkapje moest op. Ik haalde even diep adem en zette het kapje op. Gelukkig ik kon nog goed ademhalen. Tijdens de rit hield ik me heel rustig en besloot ik om me vooral niet druk te maken over van alles en nog wat. Dat hielp een boel. Ik had wel lichte hyperventilatie maar dit bleef gelukkig beperkt.

In het ziekenhuis moesten we in de wachtkamer ook weer het kapje op. Ik vond het nu al minder eng omdat het in de taxi ook goed was gegaan. Het was gek en toch ook weer niet om iedereen met een kapje op te zien. Alleen de receptioniste had geen mondkapje op, dat stoorde me enigszins maar ja, wat doe je er aan?

Na afloop van het ziekenhuisbezoek gingen we weer per taxi naar huis. Bij thuiskomst voelde ik me enorm opgelucht en had ik een gevoel van overwinning. Ik ben superblij dat ik deze stap heb genomen om mee te gaan met haar afspraak. Dit was voor mij een goede gelegenheid om me over de angst voor het mondkapje heen te zetten.

Ik weet nog niet of ik nu wel met het openbaar vervoer zal durven, dat is weer een andere stap en andere situatie. In het openbaar vervoer zijn vaak dingen weer lastig en onoverzichtelijk. Wel merk ik dat ik nu minder bang ben voor een eventuele mondkapjesplicht in de supermarkt. Dit scheelt enorm veel angsten en angstaanvallen als dit weer in opspraak komt. Wat mij betreft ben ik een stuk beter voorbereid op wat er ook voor gekke dingen gaan gebeuren de komende tijd. Dit geeft me wat moed om deze periode aan te kunnen!