Let op je taal en houd voor altijd een afstand van anderhalve meter aan

Vrijdagochtend was het duidelijk: Jeroen Rietbergen en Ali B zijn maatschappelijk totaal vernietigd. Alle opdrachtgevers trekken de handen van hen af. Ze zijn hun bronnen van inkomsten kwijt. De uitgever haalde zelfs Ali’s levenshulpboek terug.

Ondertussen worden de talkshows beheerst door woedende vrouwen – advocaten, journalisten, professoren – die kraakhelder normen stellen. Ze kunnen als volgt worden samengevat: “Mensen blijven in de werksituatie van elkaar af. Zij mijden seksueel getinte taal. De onderlinge afstand van anderhalve meter wordt voor altijd – desnoods tot de Jongste Dag – gehandhaafd”. Iedereen die met het bedrijf te maken heeft, kan terecht bij een vertrouwenspersoon die bemiddelt, waar nodig sancties voorstelt en aan de directie rapporteert. Zulke vertrouwenspersonen zijn nooit medewerker van het bedrijf zelf maar bijvoorbeeld ondergebracht bij de ARBO-dienst.

Ik heb tijdens mijn werkzame leven nogal besproeide kerstdiners meegemaakt die voortgezet werden tot in de kleine uurtjes. Zulke bedrijfsfeesten zijn vanaf nu een risicofactor, ook als zij al enkele jaren geleden hebben plaatsgevonden. In de huidige sfeer kan een hand op een bil achteraf bij de aldus aangeraakte uitgroeien tot een levenslang trauma. Als het slachtoffer naar buiten treedt, zal dit het bedrijf ernstig beschadigen. Het ligt voor de hand dat John de Mol zijn zwager Jeroen Rietbergen in die zin alle hoeken van de kamer heeft laten zien toen hij weet kreeg van zijn loshandig- en loslippigheid tegenover kandidaten en would-be sterretjes. Dat althans was de subtekst onder het interview met De Mol dat geen olie op de golven bleek maar olie op het vuur. De Mol leek immers eerder aan schade voor zichzelf te denken dan aan hetgeen de kandidates in zijn uiterst lucratieve programma’s was aangedaan.

Vrijdagochtend stond in het AD een paginagrote advertentie met de tekst “Beste John, het ligt niet aan de vrouwen”.

Nee, het ligt niet aan de vrouwen. John de Mol verknoeide alles voor zichzelf toen hij zei dat zijn bedrijven tal van loketten kende maar dat vrouwen zich niet melden. Talpa had overigens wel degelijk een vertrouwenspersoon maar daar konden alleen de personeelsleden terecht, niet de kandidaten voor The Voice en vergelijkbare programma’s. Toch kun je het bij de constatering in de advertentie niet laten. Slachtoffers van seksuele intimidatie dienen blijkbaar aangemoedigd te worden zich bij de juiste instanties te melden. Die moeten uitnodigend zijn en niet afschrikkend. Anders durven de meesten niet naar buiten te treden. Er zijn zeker permanente informatiecampagnes nodig zoals die ook bestaan rond andere misstanden en ongewenste gedragingen, bijvoorbeeld dronken achter het stuur kruipen.

Je moet, zeggen velen, onder de indruk van wat zich bij The Voice of Holland afspeelde, slachtoffers altijd gelóven. Dat is een gevaarlijk beginsel. Nu al beschuldigen partners in vechtscheidingen elkaar vaak genoeg van incest met de kinderen. Het wordt op die manier haalbaar een hinderlijke collega te verwijderen met een verhaal over seksuele intimidatie als wapen. “Ik dacht dat wij na het werk een borrel gingen drinken maar hij bleef maar voor ons bestellen en om half negen werd hij ineens handtastelijk”. “Toen wij elkaar in de pantry passeeren, raakte hij mij zogenaamd per ongeluk aan”.

Bestaan zulke chanteurs? Op zeker bestaan zulke chanteurs. Bewaar in ieder geval op het werk altijd een afstand van anderhalve meter tot anderen. Voor je het weet wordt er afgerekend en sta je met Ali B in de rij voor de voedselbank.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.